In het kader van de schrijfwedstrijd ‘Ode aan Midden-Delfland’ schreef ik onderstaand verhaal.
Midden-Delfland, een plek waar je rust vindt, waar je de buurman en buurvrouw nog kent. Een plek waar het fijn is om te wonen, te recreëren en te bewonderen.
Bestonden eerst de kernen Den Hoorn, Schipluiden, Maasland en ‘t Woudt, vond er een samensmelting plaats waar de afzonderlijke woonkernen één werden. Één werden in die zin dat Midden-Delfland de regie ging voeren over de dorpen die onder haar vleugels konden blijven wonen. Elk dorp of kern heeft zijn eigen identiteit behouden. Dat is juist zo mooi van Midden-Delfland.
Een glasgemeente werd grasgemeente, waar tuinders naast de boeren woonden, hebben de agrariërs het gewonnen. Een groene gemeente met een aparte status. Eigenlijk geen bestaansrecht, echter de steden rondom ons heen gunden het, de status van Bijzonder provinciaal landschap. Ook de provincie ging er in mee.
Midden-Delfland kent zijn schoonheid aan wandelpaden, skateroutes, fietspaden, zijn landschap, de weidse blik, zijn rust. Maar ook zijn vaart waarop kan worden geschaatst en waar je op een bootje plezier kan hebben. Je ontdekt er plekjes waar je die in een stad niet tegenkomt. Het kent zijn molens, zijn haven, het prominente gemeentehuis, de golfbaan, het ijsje bij de Vergulde Valk.
Midden-Delfland is meer dan alleen wonende mensen, het is de uitlaatklep van de steden, Rotterdam, Den Haag en Delft. Inwoners uit die gemeentes fietsen en wandelen er, genieten er van de rust en de stilte in de polders.
De grutto heeft er een plek gekregen, het Kraaiennest. De vele vogels die in het gebied broeden, overzomeren, kennen de plekken waar ze jaarlijks terugkomen.
Cittaslow een begrip dat onlosmakelijk is verbonden aan de plaats en het gebied van Midden-Delfland. Bij Cittaslow richt men zich op de mens in een duurzame omgeving; de kwaliteit van leven voor inwoners, bezoekers en ondernemers staat hoog in het vaandel. Bij Cittaslow streeft men naar een duurzame omgeving die verbonden is met het landschap dat kwalitatief hoogwaardig is, waar een krachtige sociale gemeenschap aanwezig is die door de gemeente ondersteund wordt. Dat vind je terug in Midden-Delfland.
Ik ben er geboren, heb er mijn hele leven gewoond, ben er getrouwd en heb er mijn ouders begraven. Midden-Delfland, ik heb er mijn hart aan verpand om zijn verenigingsleven, zijn sociaal karakter waar iedereen elkaar nog kent, maar waar ook met een scheef oog wordt gekeken als er weer een buitenstaander binnenkomt en domicilie kiest in ‘hun’ gemeente.
Het mooie Midden-Delfland kent zijn feesten. De Lentefeesten in Den Hoorn, Sport en Spel in Maasland, de Zomerfeesten in Schipluiden. Feesten die verbinden. Die het sociale karakter weerspiegelen van haar inwoners. Er is ook onderlinge rivaliteit bij de voetbalverenigingen, maar ook saamhorigheid als er gevoetbald wordt en de opbrengst gaat naar Fight for Cancer.
Een ode aan Midden-Delfland moet eigenlijk lyrisch zijn, lyrisch aan degene aan wie je het schrijft. Toch mag er ook best iets kritisch worden gezegd. Want het idyllische, het schone en mooie karakter kent ook zijn beperkingen. De ontgroening van de dorpen omdat er niet of nauwelijks gebouwd wordt. Jonge mensen hebben er weinig kans om er te wonen. De verenigingen zien hun ledentallen teruglopen. Scholen zullen lokalen moeten afstoten. Dit vraagt om aandacht, veel aandacht. Daar moet in worden geïnvesteerd.
Toch, Midden-Delfland is de plek waar ik oud wil worden, waar ik mijn leven wil slijten, maar ook waar ik mijn zoons een plekje gun.
Verhalen & Blogs 