419. Volgend jaar word ik twee jaar ouder

Fietsen voor mijn eten, fietsen voor mijn bloemen. Twee websites die volledig door vrijwilligers worden gerund. Beiden groeien als kool. Meer leden dan ooit melden zich aan om ‘lid’ te worden van de grote familie fietsers die op pad willen voor hun groente en bloemen.

“In tijden van crisis leer je je vrienden kennen”, zei mijn vader weleens. Een uitspraak die hij deed na de oorlog te hebben meegemaakt. Heeft iedereen iets voor de ander over? Wil men elkaar helpen? Ja, er ontstaan verschillende initiatieven. We kunnen hier echter niet spreken van vrienden, maar meer van lotgenoten. Oorlog is het ook niet, al heb ik door het hamstergedrag soms wel het idee, dat het niet ver weg is.

Niet alleen die fietsers, maar ook de aanbieders van groente en bloemen melden zich aan. Plaatsen foto’s waar ze zitten en bieden hun waar aan voor een grijpstuiver. Wat hebben zij het moeilijk, net als de horecaondernemers, zzp-ers en artiesten. Een heel jaar of seizoen investeren en hard werken om werkeloos toe te zien hoe jouw ideaal verdwijnt en bij de sierteelt je bloemen en planten naar de stort te moeten brengen en er dan ook nog voor moeten betalen. Het is voor velen een drama.

Echter aan het virus kleven ook goede zaken. De lucht wordt schoner, men praat weer met elkaar. De legpuzzel komt weer tevoorschijn, de keukenkastjes krijgen een grote beurt. Bij sommige komt de ouderwetse grote schoonmaak weer terug. Zou er een babyboom ontstaan over negen maanden? Het zou zo maar kunnen.

Massaal gaat men op pad om zijn of haar artikelen binnen te halen. Te hamsteren soms en te vaak. Daar waar supermarkten zeggen voldoende voorraad te hebben, blijven de schappen leeg. Nog voordat de vakkenvuller zijn artikel in het schap wil leggen, wordt het uit de krat gehaald, ik zag het met eigen ogen. Wat een rare mensen heb je toch.

Ook ik zit al een paar dagen binnen. De site van Fietsen voor mijn eten moet worden gevuld. Stalletjes moeten worden ingevoerd, gecontroleerd. Dat is een hele klus. Maar geen vervelende, zeker nu ik zie dat er zo’n toeloop is aan leden. Gaat men ook allemaal op de fiets op pad, zoals de site beoogd. Nee, op sommige plekken staan de auto’s mannetje aan mannetje achter elkaar. Hier en daar zelfs een drive-in. “Ja, in mijn auto kan ik meer meenemen”, zei de man aan wie ik vroeg waarom niet met de fiets.

Aan de Polderhaakweg is het chaos. Niet bij de boer en zijn nepboerin, maar bij kopers die voor willen dringen, omdat er slechts een beperkt aantal mensen in de loods mag. Geef de boer ook de gelegenheid om zijn waren aan te vullen en dring niet voor. Ga ook met respect met hen om.

Bloemen staan er door het hele Westland, meer dan zat, aan de weg. Geen export dus. Nu wordt het eigen gebied opgefleurd. Natuurlijk niet de prijzen die men er voor zou willen vangen, maar weggooien kost ook geld. Massaal weet men de tuinder en boer te vinden. Men zou vaker in eigen gebied moeten winkelen.

En dan plots komt het heel dichtbij. In Midden-Delfland ook een Coronabesmetting. Minister Bruins stapt op, oververmoeid De berichten worden verontrustender. Er is nog geen lockdown, dat zou het nog erger maken. Maar als het goed is voor de stop van deze uitbraak, dan toch maar. Voorlopig heeft het mij nog niet te pakken. Volgende week zou ik mijn plasma geven bij Sanquin daar zou nog een test gedaan worden. Ben ik al resistent voor dit virus of niet. Maar ook die is gecanceld. Verscherpte maatregelen

We blijven thuis of pakken een fiets om anderhalve meter van elkaar ons weg te vinden. Ik wens iedereen sterkte. Geen verjaardag vrijdag de 20e maart, ik sla een jaartje over en dan volgend jaar tel ik er twee van dit jaar bij op

Wij pakken morgen de fiets en gaan het Westland nog even in. Misschien kom ik jou ook tegen. Zwaaien mag. Succes en let op elkaar, maar ook op jezelf.