447. Mijn moeder en ik

Ze is een carrièrevrouw, 26 jaar oud en heeft een hele goede baan. Ze trouwt met de liefde van haar leven, mijn vader. Dan kom ik ter wereld. Het is stoppen met werken en achter het fornuis. Zo gaat dat in die tijd. Haar uitgesproken talenten op het gebied van talen, maar ook op financieel gebied moet ze laten varen. Zwanger zijn, een kind krijgen en werken kan niet samen. Het is 1952.

Je wordt moeder van een gezonde baby en daar komen nog drie mannetjes achteraan. Ze heeft haar handen vol, is helemaal niet gewend om een huishouden draaiend te houden. Koken is geen hobby. Mijn moeder heeft/had hele andere ambities. Ze besluit als vrijwilliger in het schoolbestuur te stappen. Pakt het penningmeesterschap op van Herwonnen Levenskracht. Voor wie het niet kent: Herwonnen Levenskracht in de jaren net na de oorlog, ontstaan uit de Katholieke vakbeweging K.A.B. Het geld dat wordt opgehaald gaat naar gezinnen waar o.a. tuberculose voorkwam. Nauwgezet, zoals ze is is haar boekhouding altijd tot in de puntjes geregeld.

We worden groter en gaan naar de dorpsschool. Ik wil eigenlijk niet naar een hogere school, maar moeder pusht me. De hoofdonderwijzer heeft echter bepaald dat het voor mij LTS zal worden. “Eens van een arbeider altijd een arbeider”, zo verkondigt hij. Mijn moeder is het er niet mee eens en vecht voor mijn kansen. We hebben wat ruzie gehad, mijn moeder en ik, als ik weer geen huiswerk heb gemaakt en mijn moeder daar achter komt. Ze wil het hoogst haalbare maar ik wil daar niet aan. Vrijwilligerswerk vind ik vele malen leuker. Elke keer weer die strijd aan moeten gaan, er zijn veel tranen gevloeid, bij mijn moeder, met zo’n recalcitrante zoon die niets wil.

Gelukkig heeft ze er nog drie. Zij lopen wel meer in haar pas. Van hen heeft ze wel plezier, leren door en krijgen goede banen. Voor mij hoeft het niet zo zeer. Met een minimale inspanning spring ik met de hakken over de sloot. Van de MTS word ik afgeschopt. Slechte resultaten bepalen dat ik niet verder mag.

Menig keer wijst ze mij op de succesvolle carrières die mijn broers hebben. Succes dat is een woord dat regelmatig valt.

Ik ben uiteindelijk erg goed terecht gekomen, maar er zat veel meer in, vind ik achteraf ook zelf. Ze houdt van mij, besef ik terdege. Maar zelfs als ik al getrouwd ben, achtervolgt ze me met mijn opleiding. Ze bedoelt het zo goed, maar het komt er niet vrolijk uit.

Als onze oudste wordt geboren, op 28 augustus, krijgt hij steevast op zijn verjaardagen te horen: “dat het maar een heel mooi schooljaar moge worden”. Ze kan het niet laten.

Toch, ondanks alle discussies die we met elkaar hebben gehad, ben ik van mening dat ze het goed heeft gedaan. Ze heeft gedaan wat je van een moeder graag ziet. Veel te jong overlijdt ze op 76-jarige leeftijd. Ik mis haar nog altijd, al is het inmiddels bijna 20 jaar geleden. Ze heeft echt het beste met me voor gehad. Maar ik luisterde niet en deed mijn eigen zin.