Er is voor vrijwilligers een mogelijkheid om te kijken op het vakantieschip MPS De Zonnebloem. De wereldhavendagen zijn in Rotterdam een mooie gelegenheid om het schip van de Zonnebloem te presenteren. En dat het niet zomaar een schuitje is blijkt als we er aan komen. MPS de Zonnebloem is 115 meter lang en 11.50 meter breed.
Al enige tijd vooraf reserveerden we kaartjes voor het bezoek. Je krijgt een tijd toegewezen en mag een half uurtje op het schip vertoeven. Voor ons is dat op 2 september om 15:00uur.
We willen er een mooie Rotterdamdag van maken. Lekker op de fiets naar de Antoine Platekade fietsen, wat rondwandelen in Rotterdam en weer fietsend terug.
Via de App Fietsknoop zet ik de avond voorafgaand aan het bezoek de richting uit. 18,8km geeft de App aan. Een mooi ritje. We zijn wel afhankelijk van het weer. D.w.z. fietsen in de regen is geen optie, dan gaan we met de trein en metro.
De avond voorafgaand zijn we heerlijk gaan eten in Delft met onze jongens en schoondochter i.v.m. de verjaardag van René. Ook op de fiets, dat is het makkelijkst. Heen is het heerlijk om de pedalen rond te trappen, wanneer we echter om half tien terug willen, hoost het van de regen. Trouwens, wanneer niet als we fietsen? Drijfnat komen we thuis aan. De accu’s moeten worden opgeladen, want met een volle accu weet je zeker dat het goed te doen is. Met m’n natte zooitje nog aan hang ik ze aan de prik.
De volgende dag geeft geen regen, zeggen de weerApp’s. Vol goede moed stappen we op de e-bikes. Wanneer we echter halverwege de Zouteveenseweg rijden kom ik tot de ontdekking dat mijn accu die nacht niet goed is opgeladen. Ik heb het zelf gedaan, dus kan er niemand de schuld van geven. Maar met zo weinig streepjes op de display gaan we het niet redden. Gaan we terug? “Nee”, zegt Wilma, “we rijden naar het station van Schiedam en stappen daar op de trein om te vervolgen met de metro.” Zogezegd, zo gedaan. Maar als zoiets is dat niet loopt zoals ik dat graag wil, ben ik geen vrolijke jongen. Misschien wel de meest irritante die er bestaat. Het zijn niet de mooie woorden die uit de mond komen, nee, ik ben goed chagrijnig. “Zullen we maar teruggaan”, zegt vrouwlief. Het is voor haar niet leuk met mij. We fietsen echter door, maar de angst dat ik straks zonder ondersteuning kom te staan houd me gedurende de rit bezig. Zo af en toe zet ik mijn ondersteuning uit omdat het even voor de wind gaat. Je hebt nog 34km, geeft de display aan.
Maar nu? Hoe komen we bij het station van Schiedam. We fietsen door het dorpje Kethel en volgen de bordjes Centrum. We zijn het spoor nog niet gepasseerd, die richting moet ik uit. Dan ben ik een avonturier en blijf fietsen. “Vraag het nou effen”, zegt Wilma. Eigenwijs blijf ik fietsen, tot ik het zelf ook niet meer weet. “Meneer u gaat naar de A20 toe en dan blijft u het Hazepad volgen”, zegt een mevrouw die ik aanspreek. Dat pad komen we tegen. We rijden onder het spoor door en zitten dus aan de verkeerde kant van het station. Bij het stoplicht een student. Hij neemt ons mee naar het station, moet er zelf ook heen.
De OV-kaarten komen tevoorschijn en we stappen in. “Rotterdam Centraal of Blaak”, vraagt mijn lief. “Rotterdam CS”, geef ik aan. “Daar pakken we de metro.”
Tot zover gaat het goed. Ik kijk op mijn telefoon welke metro ik moet hebben. Blijkt ook deze zo goed als leeg. U begrijpt het al, denk ik….. Even vragen aan een perronhulp en we kunnen de metro pakken. “Leuvenhaven”, zeg ik, “daar stappen we uit.” Opnieuw fout. Het had Wilhelminaplein moeten zijn. We wandelen de Erasmusbrug over en komen aan de overzijde van de Nieuwe Maas. Daar zien we de MPS De Zonnebloem liggen. Maar het is nog veel te vroeg.
We doen een cappuccino bij hotel New York. Een stukje gebak erbij, dat maakt weer wat goed. Wanneer het op is, worden we bijna weggekeken. Het is prachtig weer, dus de bankjes langs de binnenhaven waar de Watertaxi’s liggen is heerlijk. De zon schijnt strak in het gezicht. Hij is fel, dat merken we ’s avonds. We hebben allebei een verbrand gezicht, ik meer dan vrouwlief, zij heeft zich ingesmeerd, ik niet.
Rond kwart voor drie wandelen we naar het Zonnebloemschip. We zijn niet de enigen. We melden ons met het kaartje en krijgen een keycord om. Geel is voor de hele uren, blauw voor de halve. Het is nog even wachten. Mijn lief zet zich op een bankje, ik hang wat tegen een prullenbak. Wanneer ik daar weg wil lopen, blijft mijn jasje wat hangen. Heb ik tegen een plakkaat kauwgom aan gestaan. Het kan er nog wel bij.
Inmiddels ontmoeten we er een oud-vrijwilligster van Zonnebloem Schipluiden met haar collega. Zij is al vele malen meegevaren als vrijwilliger en weet alles van het schip. Dan mogen we aan boord. Met oranje pijlen is de looproute aan gegeven. We wandelen achter de Schipluidense aan en doen zo veel indrukken op. In de stuurhut staat ook de kapitein van het schip. Men wil foto’s van hem maken. Hij vindt het goed, maar niet op ‘vleesboek of Instagram’ geeft hij mee. Als afsluiting van de rondleiding doen we een kopje koffie. Nog even kletsen we met elkaar. Ik heb echter zoveel indrukken opgedaan dat het is gaan kriebelen. Ik wil graag een keer als vrijwilliger mee gaan. Dezelfde avond nog stuur ik een e-mail richting Breda.
De terugweg verloopt zoals de heenweg. Metro en trein tot Schiedam en dan de kortste weg naar Schipluiden. Mijn display loopt terug en ook in eco-stand kan ik niet voorkomen dat het de vraag blijft of ik ondersteund ga halen of niet. Thuis aangekomen heb ik nog 2km ondersteuning. Mijn telefoon is leeg, ik heb nog wel wat foto’s kunnen schieten en een berichtje op ‘Vleesboek’ kunnen zetten.
Gelukkig heeft mijn lief in Rotterdam wel nieuwe sneakers en een broek gevonden. Dat maakt het nog een beetje goed.
Verhalen & Blogs 