504. Leuke rit en een heerlijk compliment qua leeftijd

“Vind u dit nou leuk werk?” vraagt een jonge vrouw aan mij als ik met een groot gezelschap op stap ben op de E-Puchs. “Zeker”, antwoord ik. “En doet u dit elke dag”. “Nee hoor, ik wissel mijn werkzaamheden regelmatig af.” “Soms doe ik dit, andere dagen doe ik spelbegeleiding.” “Maar u bent ook niet meer de jongste”, zegt ze. “Doe eens schatting?” Vraag ik haar. “62”, antwoordt ze. Ik begin te lachen. “Bijna goed”, zeg ik. “Niet?” vraagt ze. Wanneer ik haar vertel dat ze er 10 jaar naast zit, kijkt ze me met een verbaasd gezicht aan. “Niet!” mompelt ze.

Ze is met een grote groep werknemers van een bedrijf op visite bij de Tuinderij. Al vanaf 10:00 uur vertoeft het gezelschap op de locatie. Ontvangen met koffie/thee met wat lekkers om daarna ook nog wat activiteiten te doen.

Na de uitgebreide lunch gaan ze met ons mee. Vier begeleiders die de groep op E-Puchs door het mooie Midden-Delfland en Westland zullen leiden.

“Ga je het in één groep doen, Aad”, vraagt de dienstdoende bedrijfsleider. “Dat zal wel moeten”, antwoord ik, “de anderen kennen de route nog niet.” “We gaan wel afstand houden, een groep van 30 rijdt op 100-meter van de eerste groep.” “En jij vindt dat veilig.” “Zeker, dat komt helemaal goed.” En het kwam goed.

Tegen twee uur is het tijd om de mensen op te roepen voor de E-Puchrit. De rit duurt inclusief de stop zo’n twee uur. Het is dus verstandig om vooraf even naar het toilet te gaan. Na vijf minuten is het tijd om de groep mee te nemen naar de garderobe. Hier hangen zo’n 300 jassen van allerlei soorten. Leer, bont, geweven, kort, lang, geblokt, met sliertjes. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. En alles hangt op soort en maat. Er hangt voor een kapitaal aan antiek. En dat mag men ‘gratis’ aan. Sommigen vinden het niets, willen zelfs geen helm op. “M’n kapsel”, hoorde ik een vrouw zeggen. “Maar het is toch echt verplicht mevrouw, de jas niet”, vertel ik haar

We gaan naar de uitleg. Ga ik het redden zonder microfoon met 60 aanhoorders. Ik probeer het. Ik leg de knoppen van het voertuig uit en hoe je de E-Puch kan activeren. Er zijn er die meer bezig zijn met hun eigen verhaal. Maar na enig moment volgt een ieder mij. Na eerst een rustig inrijrondje een tweede en dan gaat het gas er op. Dat wil zeggen niet harder dan 25 km. Een veilige rijsnelheid.

Dan gaan we op pad. Tussen de E-Puchs ook nog vier E-steps. Deze rijden 30 km. Eigenlijk net even te hard om met de groep 25 km rijders op te rijden. Regelmatig passeren ze mij, om daarna keihard in de remmen te knijpen. Soms schuift er een E-step zelfs een stukje onderuit. Ik probeer met waarschuwen aan te geven dat dit niet de bedoeling is.

We rijden in een stralende zon langs De Lier, langs Maasland op weg richting Schipluiden. Er staat een stop gepland bij de Brasserie Delfland, de golfbaan van Midden-Delfland. De E-Puchs worden her en der neergezet. Dat moet wat gestructureerder. De ingang moet vrij zijn en de auto’s moeten kunnen passeren. Een mooie generale voor de dag van morgen, wanneer ik weer met 60 rijders op pad mag. Ik heb nu inzicht in hoe het niet moet.

Men heeft dorstige mensen in de groep. De ober komt vragen of er een tweede consumptie mag worden geserveerd. Dat is niet aan mij. Na overleg met de directeur van het meerijdend bedrijf moet het bij één consumptie blijven.

Na 25 minuten geef ik het signaal dat we over vijf minuten verder rijden. Wanneer die vijf minuten om zijn gaat een grote groep nog even naar het toilet. Zo is een half uur pauze ineens 40 minuten geworden. Dat moet dan ten koste gaan van de verdere rit.

Wanneer één van de E-Puchs ook nog niet wil starten, loopt de tijd nog verder op. De drie kwartier van het vervolg is ineens een kwartier korter.

Eénmaal opgestart schiet ik hier en daar wat binnendoor om toch op tijd terug te zijn. Als plots ook een fietspad is afgesloten en we terug moeten, weet ik het zeker. We zijn niet op tijd terug.

Tien minuten na de afgesproken tijd draaien we de Tuinderijlocatie weer op. De E-Puchs worden kriskras weg gezet. De jassen mogen terug op de kapstokken. De helmen gaan weer in het rek.

Voor de locatie reik ik nog een diploma uit aan de meest ‘nette’ E-Puch rijder. Dan is het voor onze bezoekers afgelopen. Zij nuttigen het diner bij Van der Valk in Schiedam. Ik wens ze een fijne filerit. De A4 staat rond deze tijd nokkievol.

Met zes medewerkers rijden we de E-Puchs weer netjes de oplaadruimte in. Mannetje aan mannetje worden ze aan het snoertje gehangen. Morgen nog zo’n rit. Voor mij een topdag, vandaag en morgen weer. Leuk

503. Caiway maakt het weer eens lekker bont.

In het rustige dorpje Midden-Delfland dwarrelt de ochtendmist als een sluier over de straten. De brievenbus van meneer Van der Berg, een gepensioneerde muziekliefhebber, is zijn dagelijkse ankerpunt. Maar deze keer is er iets anders. Een grote enveloppe van Caiway, de lokale internetprovider, valt met een plof op de mat. Zijn handen trillen lichtjes wanneer hij de enveloppe opent. “Alweer een tariefverhoging?” mompelt hij. “Ze lossen de storingen ook maar steeds niet op.”

Maar als hij de inhoud ziet, verstijft hij. Wat gaat Caiway nu toch doen? Een schroothoop van geluidsdragers maken? De enveloppe onthult een digitale revolutie die het Caiway-gebied zal veranderen.

Op 28 mei 2024 zal Caiway het analoge tv- en radiosignaal uitschakelen, inclusief het DVB-T-signaal via de kabel. Alle bestaande klanten worden overgezet naar het digitale signaal. Meneer Van der Berg kan zijn oren niet geloven. “Moet ik het radiosignaal halen uit mijn tv? Nee joh, de hele dag de tv aan? Zijn ze helemaal gek geworden bij Caiway!”

Caiway rechtvaardigt hun beslissing door te wijzen op de verouderde analoge technologie die te veel ruimte inneemt op het netwerk. Na 28 mei zal die ruimte worden gebruikt om het digitale signaal te ondersteunen. “Meer zenders en betere beeld- en geluidskwaliteit,” zeggen ze. Maar meneer Van der Berg is sceptisch. “De beeldkwaliteit mogen ze dan ook wel eens aanpakken. ’s Avonds tv kijken is nu een ramp met steeds verspringende beelden. En ik ben niet de enige met dit euvel. Bij een recent overleg hoorde ik veel meer mensen klagen.”

Positief nieuws is dat er geen extra abonnementskosten zijn. “Een tariefverlaging verwacht ik eerder,” mompelt hij. “Minder leveren, minder kosten.” De klanten krijgen de opdracht om te onderzoeken of ze nog analoog kijken of luisteren. Als dat het geval is, geeft de provider instructies voor de overstap naar digitaal. “Ja, ja,” mompelt meneer Van der Berg. “En klanten met glasvezel hoeven niets te doen. Nou, kom maar op dan.”

Maar zijn oude radio-set, die nog op een coaxkabel werkt en geen andere ingangen heeft, staat nu voor een digitale uitdaging. “Dan ben je dus aan de goden overgeleverd,” mompelt hij, terwijl hij naar buiten staart, waar de mist langzaam optrekt. De digitale dans van Caiway begint, en meneer Van der Berg vraagt zich af of hij de juiste pasjes kan volgen.

Meneer Van der Berg staat in zijn stoffige woonkamer, omringd door een wirwar van kabels en verouderde apparatuur. De brief van Caiway ligt op tafel, als een muziekpartituur die hij niet kan ontcijferen. “Wel Caiway,” mompelt hij, “dat wordt voor mij nog een duur grapje. En met mij nog velen, denk ik. Zo’n 90% van de klanten, die allemaal nog met een coaxkabel werken, kunnen hun geluidsdragers afvoeren.”

Hij staart naar zijn trouwe stereo-installatie, een erfstuk van zijn vader. De knoppen hebben slijtplekken, maar de klanken die het voortbrengt, zijn tijdloos. “Het afvoeren en aanmelden van mijn set kost ook nog eens €25,00,” mompelt hij. “Plus de kapitaalvernietiging van de set op zich.” Hij wrijft over de aluminium behuizing. “Misschien heeft Caiway voldoende opslagruimte, zodat we allemaal onze geluidsdragers daar kunnen inleveren. Er komt immers ruimte vrij.”

De gedachte aan zijn geliefde vinylplaten en cassettebandjes die hun laatste noten zullen spelen, doet hem pijn. “Maar wat als de ziel van de muziek verloren gaat?” vraagt hij zich af. “Wat als de digitale wereld geen ruimte biedt voor de rijke klanken die zijn oude apparaten voortbrengen?”

Hij kijkt uit het raam, waar de zon langzaam achter de horizon zakt. “Denk dat ik me toch maar eens ga oriënteren op een andere provider,” mompelt hij zachtjes. “En dat gaat zeker ook geen Delta worden. Het zusje van Caiway” Hij denkt aan de nieuwe spelers op de markt, de jonge providers die beloven de harmonie van de kabels te behouden. Misschien is het tijd om een nieuw akkoord te vinden, een digitale symfonie die zijn ziel zal raken.

Hoe denk jij over de beslissing die Caiway voor meneer Van den Berg en mij heeft genomen. Moet jouw radio-installatie ook de schroothoop op. Ik ben benieuwd naar jouw reactie?

502. Goud voor Oud

‘Hoi Aad, ik heb je nummer van het internet (maar ga niet trouwen)! Ik wil vragen of je ergens aan wil meewerken maar zou dat graag even persoonlijk doen. Mag ik een keer langswandelen? Als je het erg druk hebt, kunnen we natuurlijk ook gewoon bellen. Groeten van Marijke.’ Zo begint een Whatsapp-gesprek dat zal leiden tot een verzoek om een concert aan elkaar te praten.

Kort daarop komt Marijke bij mij ‘langs wandelen’, en komt ook bij mij aan. De vraag is of ik het leuk vind om een concert aan elkaar te praten van de Kleine Harmonie Delft. Ik ben wel van uitdagingen. “Ik heb het nog nooit gedaan, maar denk wel dat ik het kan”, geef ik te kennen, gebruikmakend van een stukje tekst van Pippi Langkous.

Met een andere kennis van mij, Jikke, zit zij in een muziekcommissie. Wanneer de vraag valt wie de presentatie zou kunnen doen, valt bij beide dames mijn naam.

Kort na het gesprek met Marijke ontvang ik een lijst met stukken die tijdens het concert zullen worden gespeeld. Het zijn voornamelijk medleys, samengesteld uit nummers van bekende artiesten zoals Elvis, Burt Bacharach, Charles Aznavour, Vera Lynn, en ook een muzikale compositie geïnspireerd door de attracties van de Efteling. Zelfs Strauss heeft een plaats in de line-up. Al deze titels spreken me aan.

Het concert draagt de titel ‘Goud voor Oud’. Hoewel ik weinig tijd heb, begin ik meteen met mijn voorbereidingen. De vraag is of er voldoende informatie beschikbaar is over deze muziekstukken. Het blijkt een behoorlijke uitdaging te zijn. Ik zoek naar uitgeverijen die de nummers publiceren om de specifieke titels te vinden die in de medleys zijn opgenomen.

Langzaam komt mijn document tot stand. Wanneer ik de meeste nummers heb beschreven, heb ik plots acht pagina’s tekst. Dat is veel te veel. Schrijven is schrappen is mij geleerd.

Naast de beschrijving van de nummers wil ik ook nog wat kwijt van de componist en arrangeur. Wat houdt een nummer inhoudelijk in? Nog meer tekst. Ik moet het gaan samenvatten.

Na anderhalve dag schrijven heb ik 10 pagina’s. Veel te veel. Ik ga inkorten. Zo ontstaat uiteindelijk de definitieve tekst bij elk nummer. Of het allemaal klopt weet ik nog niet.

Er zijn nog twee repetities te gaan als ik richting het repetitielokaal van de Kleine Harmonie Delft rijd. Ik neem mijn teksten mee. Bij de deur word ik opgewacht. “Wat leuk dat je dit wilt doen”, krijg ik te horen. Die avond schuif ik kaartje voor kaartje achter elkaar. Elk tekstkaartje heeft wel een aantekening. Het mag niet meer tekst worden, zonder de essentie van het stuk om zeep te helpen.

De kwaliteit van wat ik hoor is mwah…. “We hebben nog twee weken”, zegt dirigent Carel, die ik al meer dan 60 jaar ken. “Ze zitten straks op het puntje van de stoel.” Ik heb er alle vertrouwen in.

Thuis pas ik nogmaals mijn teksten wat aan. “Je steekt er weer flink wat tijd in”, zegt mijn echtgenote. Het moet goed zijn en niet zo maar wat, ja, dat kost tijd.

Twee weken later, de generale repetitie. Men wil het hele concert in een keer doorworstelen, incl. mijn teksten. Het gaat als een speer. De 25 minuten tekst die men mij heeft toebedeeld haal ik niet. Fijn. Het gaat om de muziek en niet om mij.

Men zit al wat rechter op de stoel. De klankkleur is beter, men heeft er kennelijk op geoefend. Al vind ik nog steeds dat het kleine koperwerk (trompetten) wel echt aan het jagen zijn. Ze spelen de muziek vaak vooruit. De trombones hebben niet lekker afgestemd, valt me op. Maar het geheel klinkt stukken beter dan twee weken terug.

Niet alleen wat opmerkingen naar de muzikanten toe, ook ik word aangesproken. “Sta je open voor een opmerking?” vraagt een van de vrouwelijke klarinettisten. “Zeker”, geef ik de kennen. “Je hebt een hele heldere stem, maar houd rekening met de snelheid van lezen”, zegt mevrouw. Ze heeft gelijk, ik betrap me er zelf ook weleens op dat ik teksten misschien wat afraffel. “Goede tip”, geef ik mevrouw mee.

Op de dag van de uitvoering fiets ik ruim op tijd vanuit Schipluiden naar Delft. In een enveloppe mijn gesorteerde kaartjes met opnieuw nog wat ‘nieuwe’ teksten.

Bij aankomst staan er al flink wat fietsen in de stalling. Het parkeerterrein staat zo goed als vol. Het orkest is er klaar voor. Netjes zwart gekleed met rode stropdas is het een mooi geheel. Er zijn nog meer muzikanten dan op de generale.

De zaal loopt lekker vol, er worden zelfs stoelen bij gezet. Na mijn eerste aankondiging kan het orkest inzetten. De medley van Elvis-nummers. Zo vertel ik tussen de nummers wat men te horen krijgt. Het publiek is enthousiast en geniet. Deint mee op de muziek en klapt mee. De muzikanten zitten op het puntje van de stoel. Het concert is de beste uitvoering die ik van hen heb meegemaakt.

Na het laatste akkoord zijn er de dankwoorden van bestuurslid Ton. De Kleine Harmonie heeft een prima indruk achtergelaten. Zowel de dirigent als ik krijgen een bloemetje en ik ook nog een attentie. Met veel plezier heb ik mogen meewerken aan het concert Goud voor Oud.

Mevrouw de klarinettiste komt nog even naar me toe. “Je hebt het fantastisch gedaan”, zegt ze, “fijn rustig gesproken.” “Dank u”, geef ik haar mee. Ik heb er ook wat meer tijd voor genomen.

Het smaakt naar meer, maar dat is niet aan mij. Al ‘solliciteer’ ik met deze woorden natuurlijk wel. Dankjewel Kleine Harmonie Delft dat ik deelgenoot mocht zijn van jullie concert.

501. Van pruttelgeluid naar geruisloos

Afgelopen woensdag was het zover. De eerste keer met een groepje een ritje maken op de E-Puch. Een heerlijke rit door het Midden-Delflandse gebied.

Om 10:00 uur werden we verwacht. Met een groepje van acht kregen we vooraf wat informatie over wat de bedoeling was. Een rit maken op een E-Puch: een elektrisch oplaadbare brommer. Bij het woord Puch denk je aan wapperende haren, hoog stuur en een leren jasje. Twee van die bedenksels zijn er niet. De leren jas is gebleven en door veranderde wetgeving in vergelijking met mijn jeugd: je moet een goed gekeurde helm op.

“Hebben jullie er bezwaar tegen als er foto’s of filmmateriaal onderweg worden gemaakt”? Eigenlijk een onnodige vraag, want vooraf was al verteld dat het om promotiemateriaal zou gaan. Niemand heeft dus bezwaar.

We duiken de garderobe in en gaan op zoek naar een passende jas. De dames gaan voor een stoffen jas. De mannen voor een leren. Er hangen er zat, echter voor mij hebben de meeste jassen te korte mouwen. Omdat het nog wel behoorlijk fris is houd ik mijn eigen winterjas er onder aan en schuif in een korte leren jas. Ik zoek een sjaal op en een XXL-helm. Ook mijn eigen handschoenen gaan aan.

Wanneer eenieder is aangekleed krijgen we uitleg over de werking van Puch. Een knopje, nog een knopje en nog een knopje, dan staat het voertuig in de Eco stand. Op de display zie je dat hij is ingeschakeld, geen pruttelgeluid en volledig geruisloos. Door het grind op de parkeerplaats naar de stelplaten. Dat is nog wel een dingetje. Je moet de Puch stevig in handen hebben om niet onderuit te gaan. Lopend naar de stelplaten, het terrein af, is aan te bevelen omdat je even het gevoel in de vingers moet krijgen.

Startend in de Eco-stand kan de Puch naar forte. Van 24 naar 32 km. Op weg richting Schipluiden. Het dorp door richting de kinderboerderij Kakelbont. Daar wacht de eerste opdracht. Na goedkeuring van Kim, begeleider van vandaag, gaat het richting Maasland. We hebben tegenwind, waar de solex soms moeite had om de passagier de Trambrug op te rijden, gaat het nu als vanzelf. We rijden bij de Kwakelweg links af. Bijna op het eind is de weg afgesloten. Wegwerkzaamheden houden ons echter tegen. We moeten omdraaien en een stuk terugrijden. Bij de Duifpolder slaan we rechtsaf.

De E-Puch is geruisloos, dat betekent dat je een fiets zonder dat deze het merkt, plots voorbij rijdt. Enige voorzichtigheid is dus geboden, zeker als je met een grotere groep bent. Niet voor niets heb je een bel op je stuur. Zo kan je waarschuwen.

Onderweg wordt er gefilmd en gefotografeerd. De camera en telefoon constant in de aanslag. Een van de meiden van de sociaal media zit achterop een E-Puch. Ze houden samen de groep makkelijk bij, ondanks twee personen op het voertuig. Bij de veerpont opnieuw een opdracht. Het tweede cijfer wordt bekend. Dan op naar het centrum van Maasland. Wat leuke en mooie beelden. Een van de bewoners kijkt ons met een lelijk gezicht na als we voor de derde keer langs zijn huis aan de Burgemeester Van der Lelykade rijden. Een karakteristiek plekje voor een leuk filmpje. Dan slaan we af naar achter de Pynas, een café in het centrum. Tijdens de puzzelrit de stop voor een kopje koffie. Ook tijdens de stop moet er een puzzeltje worden opgelost.

Na de derde stop rijden we het dorp weer uit in de richting van Schipluiden, waar we bij de brug van de Maaslandse dam links afslaan naar De Lier. We pakken het Kralingerpad tot aan de Scheeweg, daar gaan we rechtsaf. Nu vol gas erop. Het rijdt als een speer. Ik kijk in mijn spiegels die aan beide zijden van het stuur zijn bevestigd en zie dat ik afstand neem. Dat is niet de bedoeling. Ik laat me dan ook afzakken tot de groep weer bij is.

In het Kraaiennest stoppen we bij de parkeerplaats. De laatste opdracht moet worden opgelost. Als dit is gebeurd rijden we op het gemak de Dorppolderweg af, richting de Tuinderij. Om 12:00 uur zijn we terug. Daar aangekomen nog even voorzichtig door het grind terug naar de stalling.

Alle cijfers zijn binnen. De kist met de schat kan worden geopend, mits de juiste nummers worden ingedraaid in het cijferslot. We hebben de juiste code, missie geslaagd.

Een heerlijk rit met de, voor deze omgeving, prachtige en soepel rijdende E-Puch. Een geweldig leuke activiteit weer en natuurlijk ‘Uniek’ bij de Tuinderij.

500. Einde solextour

29 december 2023. Het voltallig personeel van de Tuinderij is uitgenodigd om de laatste rit met de oude solexen te komen doen. Het wordt de ‘Kouwe Klauwen Solexrit’ genoemd. Normaliter staan er in deze tijd geen solexritten gepland. Het weer, de kou, gladheid, factoren die bepalen dat solexrijden in de decembermaand geen goede keuze is. Echter, voor het personeel van de Tuinderij is het juist een uitdaging.

Die ochtend duik ik bij mij thuis de schuur in. Het leren jasje dat ik al een aantal jaren draag als ik met de solexen op pad ga, hangt aan een haakje in de hoek. Het is alweer twee maanden geleden dat ik mijn laatste ritje deed. Wanneer ik het jasje van de haak haal blijkt ie helemaal groen te zijn. Er staat schimmel op. De schuur is te vochtig. De pot leervet komt uit de poetskist. Met zo’n jasje ben ik niet representatief, wat bij de Tuinderij altijd hoog in het vaandel staat. Na wat poetswerk kan ik er mee weg

Die middag fiets ik om even voor 15:00 uur richting de locatie. Zeven minuutjes fietsen, net een thuiswedstrijd. Op Ivo, een van de bedrijfsmanagers, en Michiel na woon ik het dichtst bij. Ik heb mijn eigen winterjas aan en daaroverheen het weer glanzend leren jasje. Een sjaal en handschoenen completeren mijn outfit.

Aangekomen bij de Tuinderij gaat de fiets onder het afdak. Ik ben niet de eerste. De solexen staan in twee rijen al prachtig in het gelid te pronken voor de werkplaats. Elke solex is afgetankt.

Binnen is het al druk. Veel jonge medewerkers gaan de uitdaging aan. Sommigen hebben nog nooit op een solex gezeten, doen begeleidend werk bij de activiteiten, verzorgen het interieur of voorzien onze gasten van een natje, droogje of een complete maaltijd. Voor hen is het spannend.

De koffie en thee staat klaar. Een oliebol met dik bestrooid poedersuiker maakt er een heerlijke traktatie van. Jongeren kruipen bij elkaar en er is een hoek met oudere medewerkers. Er worden alvast wat oude verhalen opgehaald in onze hoek. Reparatietechnisch maar ook over de ritten die ooit zijn gereden.

Na enige tijd is het woord aan de ‘directie’. Ruud is als eerste aan de beurt. Er gaat het een en ander veranderen binnen de Tuinderij. Van sommige onderdelen wordt afscheid genomen, waaronder o.a. de solexen en de sups (Stand Up Paddling). Nieuw is de elektrische Puch. Rick memoreert er aan dat er wederom een prachtig jaar is gedraaid, mede door de inzet van de medewerkers. Men is daar uiteraard heel erg blij mee. Vrijgezellenfeesten zijn niet meer welkom. Ivo krijgt de gelegenheid om een gedicht voor te lezen van een solexrijder van het eerste uur. Daarna mag Luuk het startsein geven.

Men wandelt naar de kleedkamer met leren jassen, bontjassen en andere exotische jassen. Qua leren jassen, naar mijn mening, de grootste leergarderobe van Europa. Omdat het dreigt te gaan regen wordt de kist met regenbroeken geopend. Handschoenen komen uit de oude reiskoffer. Een ieder kiest een passende helm en dan is het plaatsnemen achter de Solex.

Inmiddels zijn Joke en schrijver van deze blog uitgenodigd om de route te bepalen, rekening houdend met schemering. Het wordt dus een korte rit.

Tom legt voor de nieuwelingen uit hoe zo’n Solex werkt. Wanneer iedereen zich een Solex heeft toegeëigend, blijf ik achter. De solexen met gele stickers zijn door anderen meegenomen. Als een van de laatste rijd ik het terrein af. Ik parkeer mijn solex direct in de richting die we zullen rijden. De overigen rijden nog een oefenrondje. Omdat de feestwagen met cameraman voor ons uit wil rijden wacht ik tot de groep zijn rondje heeft afgelegd. Echter wanneer de eerste solexrijder in mijn buurt komt krijg ik direct het sein: ”rijden”. Even later komt de feestwagen al toeterend aan de groep voorbij rijden. Niet iedereen heeft het lef om direct gas te geven, waardoor er gaten vallen in het gezelschap. En met ruim vijftig man is het al een hele sliert, dus is het even ‘kassie-an’. Wanneer we via de portofoon van Ivo , die in een bezemwagen zit, horen dat de aansluiting er is, gaat het gas erop. De groep kachelt lekker mee, al krijgen we ook regelmatig een melding dat we even wat in moeten houden. Joke geeft me de opdracht om voorop te gaan rijden. Bij de Woudseweg duiken we het tunneltje onderdoor waar de cameraman prachtig de groep kan vastleggen. Rechtsaf vervolgen we de weg naar het Woudt. We laten het dorpje links liggen en rijden naar de Zwethkade-Zuid. Ivo vraagt aan Joke of ze nog een mop in haar hoofd heeft zitten. (Dit is alleen via de portofoon te beluisteren). Wanneer we arriveren bij de Bonte Haas schieten we tegen het verkeer in over de brug naar links om de Zwethkade-Noord op te gaan. Aan de overzijde staat ter hoogte van de Druivenkwekerij Nieuw Tuinzight de Feestwagen. Daar gaat de drone de lucht in. Zo krijg je straks de mooiste beelden van wat ooit de Solextour was. Waar de mogelijkheid zich voordoet om rechtsaf te slaan rijden we richting de Veilingweg.

Inmiddels is het een beetje gaan spetteren. Waar ik eerder soms een volledige plensbui op mijn hoofd kreeg, blijft het hier bij wat druppeltjes. We gaan in de richting van de Zwet en passeren Paviljoen De Zweth. Inmiddels treedt de schemering langzaam in. Ivo neemt even de regie over en ‘gebiedt’ ons een kortere route te nemen. Waar we verderop zouden willen rijden, nemen we dan de brug richting het Groeneveld. De Hofzichtlaan af richting Pastoor Verburghweg. Als Ruud naast me komt rijden en vraagt hoe we verder gaan geef ik hem aan dat we even langs de plek gaan, waar het in 2004 ooit is begonnen. We gaan de Oostelijke Rondweg op en nemen driekwart van de rotonde en steken daarna recht over. We stoppen even bij het voormalig ouderlijk huis van de gebroeders van Mil, waar vader Joop de basis legde voor deze activiteit. Even een emotioneel momentje voor beide mannen.

We rijden terug om het parallelle fietspad te nemen langs de Oostelijke Rondweg. Die rijden we af tot aan de N223. Die steken we over, gaan iets naar rechts en direct links, zo belanden we op de Oostbuurtseweg. Aan het eind komen we terug op de parallelweg N223. Van hieruit is het rechtstreeks terug naar de basis. Even lijkt het een wedstrijd te worden: een vijftal jonge mannen, regelmatige solexrijders, demarreren en vliegen de voorrijders voorbij. Bij het hek aangekomen is deze echter nog dicht.

Wanneer het hek wordt geopend en iedereen terug is, wordt er een foto genomen van alle deelnemers naast en tegen elkaar aan. De nostalgische borden komen tevoorschijn. De bezemwagens worden er naast geplaatst. Voor het laatst zijn de solexen ‘on tour’ geweest.

Het heeft de Tuinderij veel gebracht. Leuke ritten, leuke contacten, duizenden ritten. Sleutelen als er weer iets naar de knoppen was. Afgelopen of gebroken kettingen, afgebroken handels, losgeraakte kabels, lekke banden, afgereden onderdelen. Maar altijd werd de solex weer met veel plezier gerepareerd voor een volgende rit. Soms stond er een 10-tal of 15-tal te wachten tot de monteurs, Hans, Ed, Wilbert, Harry en Thomas hun handen weer lieten wapperen om de solex weer aan de gang te krijgen.

Nooit meer zullen de solexen worden gelinieerd aan Solex Tours Westland, waar Joop van Mil ooit ziel en zaligheid in heeft gestopt toen hij in 2004 van zijn hobby de Tuinderij stichtte, waar men solexen kon huren.

Veel Westlanders hebben kennisgemaakt met het nostalgische vervoermiddel. Maar niet alleen Westlanders, uit alle hoeken en gaten van het land kwam men om het mooie Westland, Midden-Delfland en soms andere gebieden te leren kennen op de pruttelende solex, die een geur van benzine afgaf, en waar men soms met zwarte handen vanaf kwam omdat de handvaten afgaven. Nooit meer zullen we voorbijgangers zien die hun neus dichtknijpen als we langs rijden. Nooit meer dat meisje dat met een witte broek op een solex ging zitten en met benzine spetters een verpeste broek had. Nooit meer kom je een bezemwagen tegen met drie solexen achterop.

Nu komen ze te koop. Houdt het internet in de gaten, om plaats te maken voor de milieuvriendelijke elektrische Puchs. Nog altijd zullen de ritten gaan over Westlandse- en Midden-Delflandse wegen, alleen geruislozer en zonder die benzinedampen.

Na thuiskomst waren er diploma’s. Iedereen was geslaagd, want dat was wat de bedoeling was: het behalen van een solexdiploma. Dit keer waren er drie speciale diploma’s voor solexrijders die met lof zijn geslaagd. Aan Ruud, Rick en Ivo werd dit diploma uitgereikt.

Na de rit bleef het nog lang gezellig met een heerlijke barbecue, de leuke verhalen en een drankje. Een geslaagd evenement, zoals alle activiteiten die men kan doen bij de Tuinderij. Alleen had dit evenement er een met een gouden kroontje en een traan. Geen Kouwe Klauwen overigens, wel kouwe tenen. Tabee Solexen. Maar gelukkig hebben we de beelden nog.

499. Hoe een fiets tot vriendschap kan leiden

‘Wie heeft er een fiets voor mij, zodat ik met mijn zoontje naar school kan fietsen.’ Een oproep die we zagen op Facebook. Ik kom uit de Oekraïne was er aan toegevoegd. Wij hebben al jaren een damesfiets van mijn echtgenote in de schuur staan en zijn bereid om deze af te staan.

Een paar dagen later staat Krystiane, niet haar echte naam, bij ons voor de deur. Een jonge vrouw uit Kyiv (Kiev) die huid en haard heeft achtergelaten nadat de bombardementen vanuit de agressor toenemen. Ze is met het openbaar vervoer vanuit Den Haag onze kant opgekomen. Een hele onderneming.

Mijn echtgenote maakt kennis met een vriendelijke jonge moeder die zich probeert verstaanbaar te maken met haar grootste vriend: Google vertaal. Het is een fijn en leuk gesprek. Na een uurtje gaat ze met de fiets terug de wijde wereld in. Haar tweede vriend: Google Maps brengt haar terug naar waar ze vandaan kwam. Dezelfde avond al krijgt mijn vrouw een appje dat ze het zo fijn vindt een eigen fiets te hebben. Zij blij, wij blij dat er ruimte in de schuur is gekomen.

Het appje heeft nog een vraag. “Mag ik bij u langs blijven komen om Nederlands te praten.” Mijn eega staat daarvoor open. En zo komt Krystiana regelmatig onze richting uit. Soms op de fiets en andere keer met openbaar vervoer. En altijd brengt ze iets voor ons mee. Iets lekkers, maar ook een prachtig door haar geschilderd schilderij. Het is steeds leuk als ze bij ons aankomt.

Wanneer mijn echtgenote een Senseo-apparaat voor haar heeft weten te scoren, nodigt Wilma Krystiana uit om het apparaat bij ons op te komen halen. Dat doet ze, vlak voor Kerst.

Krystiana heeft de trein en de bus genomen om Schipluiden te bereiken. Wanneer ze bij ons binnenkomt ziet ze onze kerstboom. Ze geniet ervan en bekijkt de attributen die in de boom hangen. Ze is ook weg van de huisjes die de Postcodeloterij heeft uitgegeven aan de deelnemers.

Ze boekt al een flinke vooruitgang qua Nederlandse taal. De telefoon met Google vertaal blijft dicht. Ze kiest haar woorden zorgvuldig, bang  om fouten te maken. Dat proberen we uit haar hoofd te praten. ‘Nobody is Perfect’, fouten maken mag.

Wanneer Wilma drie huisjes van de Postcodeloterij bij haar neerlegt en zegt dat ze die mag meenemen, krijgen we beiden een dikke knuffel. (De bonnen voor de huisjes zijn te laat binnen gekomen bij ons. Het project huisjes voor de voedselbank was reeds afgerond.) Ze vindt het fantastisch. Weer iemand blij gemaakt.

Dezelfde avond komt er bij ons een foto binnen van haar kerstversiering. Een boom waar cadeautjes voor haar zoontje onder kunnen worden gelegd en de meegenomen drie huisjes verlicht en wel.

Zo hebben we iemand, die de Kerst ver weg van haar familie verblijft, blij kunnen maken en het gevoel kunnen geven dat ze er volledig bij hoort.

Ik wens alle lezers van deze, maar ook mijn overige blogs, fijne kerstdagen, een mooie jaarwisseling en een gezond 2024.

498. 5 december maar dan anders dan anders

Als lid van de cliëntenraad van Pieter van Foreest, locatie Akkerleven/Singelhof laat ik mijn gezicht regelmatig zien in de ontspanningsruimte ‘het Uitzicht’. Zo ook op 5 december, een dag dat ik voor het eerst in 31 jaar geen Sinterklaasoptredens heb. Er wordt een bingo gedraaid. Liedjes van Sinterklaas.

Als ik net binnen ben word ik door een vrijwilliger naar een tafel gedirigeerd. “Daar zit nog niemand”, zegt ze. Ik sluit me bij twee cliënten aan.

Het zijn een man met een pet en een mevrouw die steeds aan mij vraagt: ”Heb ik al prijs.” De liedjes die gedraaid worden moeten herkenning opleveren. Ondanks dat ik dus al ruim dertig jaar in het pak rondloop, zijn er voor mij onbekende liedjes bij.

“Moet je geen kruisje zetten”, zegt mevrouw als er weer een nummer voorbij komt. “Ik ga elke zondag naar de kerk”, zegt de man en moet lachen alsof hij een grap heeft verteld. “Die ken ik”, zeg de man met de pet even later als ‘Sinterklaas kapoentje’ wordt gedraaid. Hij neuriet wat. “Heb ik die ook”, vraagt de vrouw aan mij. “Nee, die heeft u niet, mevrouw”, antwoord ik. “Oh”, antwoordt ze.

Regelmatig wordt er uit het bakje met chocolade kruidnoten gegeten. “Lekker”, zegt de man met de pet. Af en toe wijst hij op een vakje. “Hier moet nog een kruisje”, zegt hij. Ik laat het zo.

Er komt chocolademelk met slagroom op tafel. “Wilt u”, vraagt de vrijwilliger, die rondloopt met de slagroombus, aan de pettenman. “Ja hoor”, zegt hij om even later die beker naar mij toe te schuiven. “Ik hoef niet”, zegt hij. Uit het niets zegt hij plots: “Een half jaar geleden is mijn vrouw overleden. Dat had ze niet moeten doen.” Hij toont enige droevige emotie om even later weer te lachen. Hij heeft een vrolijk karakter dat ook wel heel dicht tegen huilen aan ligt. “Waarom lacht die meneer?” Vraagt de vrouw die tegenover hem zit. Om vervolgens weer op haar bingokaart te kijken. “Zet u wel genoeg kruisjes”, zegt ze tegen mij.

Alle reeds gedraaide nummers worden nog een keer genoemd. Er komen drie nummers voorbij die ik zeker niet ken, maar ook niet had herkend. Ik vul beide bingokaarten aan. Mevrouw heeft Bingo bij het volgende nummer. Ik neem haar aan de arm mee naar de prijzentafel. Ze zoekt onderzettertjes uit die even later in haar tas glijden.

We spelen nog een rondje gewone bingo. Een van de Pieten is bingomaster. Ze noemt de letter bovenaan het bingobordje met het nummer, de logica ontbreekt bij mijn tafelgenoten. Ik leg mevrouw uit dat ze de schuifjes naar beneden moet doen. Op mijn teken schuift ze de oranje schuifjes over het nummer. Meneer moet er nog een, maar besluit op te staan. “Ik moet naar de WC”, zegt hij. Ik roep er een verzorgende bij. Zij neemt hem mee. Hij komt niet meer terug, terwijl hij toch echt Bingo heeft. Het bordje voor de man met de pet ligt er nu werkloos bij.

Wanneer het spel over is, komt er een cliënt onze kant op. Mevrouw groet haar. “Hé, jij ook hier”, vraagt ze. “Woon je hier?” “Ja”, antwoordt haar dochter, die is meegelopen. “Ik niet”, zegt mevrouw die aan mijn tafel zit. “Oh, waar woont u dan?”, vraag ik. “Dat weet ik niet”, antwoordt mevrouw, “maar niet hier.” Ik twijfel, soms geeft ze goede antwoorden om daarna naar mij te kijken met een blik van ‘ik weet het allemaal niet zo goed meer’.

Het is afgelopen, de cliënten rijden of wandelen met een begeleider terug naar de kamer. Ik vraag nog even na bij een verzorgende waar mevrouw huist. Ik krijg haar kamernummer. Wanneer ik terugloop en bij de tafel kom, vraagt mevrouw of ik weet waar ze woont. “Ja hoor”, geef ik als antwoord. Ik geef haar een arm. Ze is half zo groot als ik. Ik moet dus een beetje krom lopen. Aangekomen bij de lift vormt zich een rij. Het is even wachten. Wanneer er ruimte is schuiven we samen naar binnen. Op haar etage staat een verzorgende haar al op te wachten. Mijn taak is afgelopen.

Na 31 jaar niet thuis te zijn geweest omdat Sinterklaas mijn aanwezigheid altijd opeiste, is dit een bijzondere beleving op 5 december. Echter niet minder leuk. En ook dit heb ik met veel liefde mogen doen en gedaan.

497. Een professioneel concert in de Woudtse kerk van Vocal Group Lava

Wat is mooier dan op een mooie zondagmiddag naar de kerk te gaan. En dan niet vanwege een mooie dienst maar voor een optreden van de Vocal Group Lava. Een groep vrouwen die a capella zingen en een theaterconcert geven. Het thema van de voorstelling is ‘Zij’.

Vrienden van de Woudtse kerk krijgen een aanvraag van de Vocal Group Lava om te mogen komen zingen in de kerk van ’t Woudt. ’t Woudt is het kleinste dorp van Nederland, gelegen in Zuid-Holland, deel uitmakend van de Gemeente Midden-Delfland.

De ochtend van het concert probeer ik nog kaartjes te bemachtigen. En warempel, er is nog plek. Met mijn echtgenote fietsen we vanuit Schipluiden naar de Woudtse kerk. We zijn niet de eerste. Er staan al mensen te wachten. Het zonnetje schijnt op de 22e oktober en maakt dat er een aangename sfeer aanwezig is. Het wachten is op kennissen van ons waar we mee hebben afgesproken.

Waar je verwacht dat het dus alleen over en met dames is, zoals de titel van het concert luidt, blijkt er toch ook belangstelling te zijn van mannen. Niet veel, overigens. Echtgenotes, vrienden van, of zoals ik, belangstellend. Het zijn vooral veel familieleden die zijn komen luisteren.

Eenmaal binnen nemen we plaats op de eerste rij van de stoelen. Bij een cabaretier zou ik zoiets nooit meer doen, na een eerder verrassende beleving, maar bij deze dames heb ik niet het idee dat er iemand uit het publiek te grazen zal worden genomen.

Wanneer het koor is aangekondigd door een van de bestuursleden van de stichting die zich inzetten voor het behoud van dit prachtige kerkje, komt het koor van achter uit de kerk op. En er komt direct iets binnen. Door de prachtige klankkleur word je direct meegezogen in het eerste nummer dat zij zingen. 

Het koor bestaat uit acht dames met allen hun eigen stemgeluid. Er wordt a capella gezongen, wat betekent dat er geen instrumenten aan te pas komen en dat de stem het instrument is die wordt gebruikt voor de veelstemmigheid. Er is harmonie in de groep, stemmen zijn op elkaar afgestemd, al is het soms moeilijk door de galm in de kerk, om als zangeres elkaar te kunnen horen. Maar juist die galmende akoestiek maakt het voor het publiek wel wat het is. Binnen het a capella is de meerstemmige zangkunst belangrijk. De uitdaging is om de stemmen samen tot een mooi geheel te laten klinken. Elke stem is even belangrijk. De tonen liggen ook vaak heel erg dicht tegen elkaar aan. Geen stem kan gemist worden. De groep zangeressen beheerst het goed, al is er zo nu en dan wel een kleine dissonantie. Echter de mimiek, passie en enthousiasme binnen de groep is groot. Dit leidt ertoe dat deze kleine fouten niet of nauwelijks opvallen. Men zingt hier duidelijk met plezier.

Prachtig ook zijn de arrangementen die men zingt van o.a. muzikale toppers als This is my Life, van oorsprong gezongen door Shirley Bassey, nu in het Nederlands gezongen door Lava als Dit is mijn lijf. Met kracht en beleving verzorgd geeft het nummer een prachtig beeld van waar men voor staat. Alle emoties komen voor in de gezongen nummers, de liefde, de kracht, de humor, de eigenzinnigheid, het plezier. Een geweldige mengeling van muzikale stukken.

Elk nummer wordt door middel van een perfect pitch pipe (stemfluit) opgestart. De afstemming om ook allemaal tegelijk te beginnen, waar dat van toepassing is, kan wat beter.

Na afloop krijgt de Vocal Group een groot applaus. Staand neemt het publiek afscheid van de acht dames, die zichtbaar hebben genoten van hun optreden.

Met heel veel plezier heb ik zitten kijken en luisteren naar de durf en de lef die deze dames tonen om solo te zingen en zich te presenteren. Amateurs met een professionele inslag. Een prachtig concert dat nog in de try-outfase zit. Op zaterdag 9 maart 2024 organiseert de Vocal Groep Lava hun eigen theaterconcert in Muziektheater De Ontmoeting in Rozenburg met het programma ‘Zij’.

Patricia Arkesteijn, Heleen Klifman, Els Rodenburg, Susan Dekker, Rosanne Schliessler, Anneke Beukelman, Cora König en Annet Lutzke, ik wens jullie heel veel plezier en succes met jullie programma.

496. Oud-Schipluidenaar René van Meurs wint de Poelifinario

Het werd een spannend gebeuren, 9 oktober 2023. In een overvolle theaterzaal Diligentia ontving René van Meurs de prijs voor het beste cabaretprogramma in de categorie Entertainment.

De Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties (VSCD) reiken jaarlijks aan de theatermaker(s) met het meest indrukwekkende programma van het afgelopen theaterseizoen de prestigieuze prijs de Poelifinario uit en de Neerlands Hoop.

Al even is René bekend met het feit dat hij is genomineerd voor deze prestigieuze prijs. De andere genomineerden in zijn categorie zijn Roué Verveer en Kasper van der Laan. Echter hoe dichter het tegen 9 oktober aan komt neemt de spanning bij hem hoe langer hoe meer toe.

Op de dag van de uitreiking ben ook ik uitgenodigd om deelgenoot te zijn van het gezelschap Theaterbureau De Mannen, zijn impresariaat. Na wat rond te hebben gelopen door Den Haag, wandel ik langs Diligentia. Daar kom ik gastheer Ruub Petow tegen. “Spannende dag, meneer Van Meurs.” “Vanavond moet het gebeuren.” Ik weet het en ondanks dat ik niet degene ben die genomineerd is, ben ik stiekempjes toch ook wel gespannen. Ik wandel verder op zoek naar het restaurant Impero Romano waar we zullen eten met de mensen van het impresariaat, de vrouw van zijn regisseur en de technicus die René al jaren heeft. Overigens een heerlijke uitnodiging van zijn impresariaat.

Bij het restaurant aangekomen ontmoet ik René met zijn vriendin. We zijn nog even met z’n drietjes. “Wat nou als ik ‘m niet win, vaders”, zegt René. Dat zou een hele grote teleurstelling zijn. Niet alleen voor hem, maar voor iedereen die met en om hem heen werkt.

Het is nog even wachten op de mensen van De Mannen en de partner van de regisseur. Vanuit de verte zien we ze aan komen lopen. De technicus van René heeft helaas afgezegd, omdat hij die dag een blessure heeft opgelopen. Jammer.

Wanneer het eten op tafel komt is er enige haast geboden voor René. Hij moet eerder in het theater zijn dan het publiek. Het is net een voorstelling. Tijdens het eten voel ik me als ‘One of the Guy’s’. 

Na een heerlijk eten wandelen we de Lange Voorhout af in de richting van het theater. Naast mij loopt de partner van de regisseur, Laurens Krispijn de Boer. Zij gunt het haar man ook dat René die prijs wint en hij zo mee mag delen in het succes. Al tien jaar elkaars sparringpartners en inmiddels vrienden van elkaar geworden. Overigens kon hij zelf niet mee-eten om hij regisseur is van de avond. Hij is een allrounder.

We zijn niet de enigen die vandaag het theater bezoeken. Als we aankomen bij het theater komt er kakofonie aan geluiden bij mij binnen. Een behoorlijk gesprek, met gehoorondersteuning, is nauwelijks te voeren. Na wat conversaties in de foyer zoeken we onze plekken op. De groep wordt gescheiden. Vier mensen beneden, twee op het balkon.

Wanneer de zaallichten doven en de toneellichten opkomen, speelt er een band. De genomineerden voor de verschillende categorieën worden voorgesteld en komen via de coulissen het podium op. Het festijn kan beginnen.

De spanning is bij de genomineerde ongetwijfeld te snijden. Het is niet niks als je door een deskundige jury wordt uitverkoren. Daar gaan verschillende rondes aan vooraf, waarop uiteindelijk een zevental theaterdirecteuren een klap met de hamer geven op de beste programma’s.

Echter voordat de prijzen worden uitgereikt krijgt Youp van ‘t Hek, de nestor onder de cabaretiers, het woord. Mooie en treffende woorden, maar Youp kennende toch hier en daar met een ondertoon. Er werd gelachen en daar gaat het om.

Het moment van de uitreiking van de prijzen.

Er zijn diverse prijzen: De Neerlands Hoop – De VSCD Cabaretprijs voor de meest veelbelovende theatermaker(s) in het cabaret. Winnaar n00b. De prijs werd uitgereikt door Kirsten van Teijn.

De VSCD Cabaretprijs in de categorie Kleinkunst kwam terecht bij Yentl en De Boer. Deze prijs mocht worden uitgereikt door de winnaar van 2022, Alex Roeka. Het duo was niet live aanwezig maar via internet verbonden.

De VSCD Cabaretprijs in de categorie Engagement werd winnaar Peter Pannekoek. Hij is niet van dit soort avonden, maar nu hij er zelf staat vindt hij het groots. Tim Fransen overhandigde hem het beeldje.

En als laatste de VSCD Cabaretprijs in de categorie Entertainment voor onze René. Richard Groenendijk overhandigde nadat hij een kort in memoriam deed over Wimie Wilhelm, de prijs aan René. In zijn dankwoord nam René iedereen mee die voor en met hem heeft gewerkt. Een bijzonder dankwoord aan ons, zijn ouders, maar speciaal aan zijn vader. Tenslotte nam hij zijn lieve vriendin nog even op een leuke manier op de hak.

Wanneer de prijzen zijn uitgereikt is de spanning weg. Artiesten, medewerkers van theaterbureaus feliciteren elkaar. Soms is er emotie. Een net aan opkomende traan wordt weggedrukt. De glazen worden geheven en opnieuw die kakofonie aan geluiden.

Wanneer René mij ziet probeert hij bij mij te komen. Er zitten nog rijen stoelen tussen, maar als ik daaruit geklauterd ben pakt hij mij stevig vast. “Ook een beetje jouw prijs”, fluistert hij in mijn oor. Voor wie de theatershow niet heeft gezien, we zijn samen op survivaltocht geweest en hebben elkaar toegesproken over het vaderschap.

Het bleef nog lang gezellig in de foyer van Diligentia. Zo vaak komt het niet voor dat er zoveel producenten, theaterdirecteuren, maar vooral artiesten elkaar de hand kunnen schudden of knuffelen.

In de tram terug heb ik de hele avond nog eens als een film voorbij zien komen. Het was groots, trots als een pauw stap ik thuis ons huis weer in, waar mijn echtgenote op mij zit te wachten. Zij heeft die middag en een stukje van de avond genoten van onze kleinzoon. Voor ons beiden was 9 oktober 2023 meer dan een gewone maandag in oktober.

495. Prinsjesdag, voor wie? Andrew Mathers

20 september 2023. Het was een rete spannende dag gisteren. Uiteraard de hele poppenkast in Den Haag. Het was Prinsjesdag die dag, maar niet alleen voor het demissionaire kabinet, maar ook voor onze prins.

Het is al enige tijd aan de gang. Hoelang? Al bijna 20 jaar. Al 20 jaar is onze André bezig met het maken van zijn eigen muziek. Was het succesvol? Zeker, al heel wat keren werd hij gevraagd in binnen- en buitenland. Landen als India, Mauritius, Marokko, Turkije, Spanje, Portugal, Suriname en nog veel meer heeft hij met zijn koffertje en USB-stick een bezoek gebracht en opgetreden. Maar ook in de Nederlandse clubs mocht hij zijn muziek presenteren. En altijd met een energie, die in de genen zit van de Van Meursies. En dan juist vandaag, als heel Nederland in spanning zit te wachten wat er wordt gepresenteerd in de Ridderzaal, mag onze prins zijn handtekening zetten onder een contract met het label van Martin Garrix.

Het is nog even spannend, mag ik mee? Ben ik in de gelegenheid? Ik wil het graag en voor hem is het vertrouwd en ik ben waarschijnlijk zijn grootste fan. Op de avond voorafgaand is er nog steeds niets concreets. De manager zet er alles op alles op om het voor elkaar te krijgen. Nogmaals wordt de vraag gesteld of het juist vandaag, 19 september 2023 uitkomt om het contract te tekenen. Het is voor mij ook de enige mogelijkheid deze week. Om 09:47 op die 19^e september komt het verlossende e-mailtje binnen. We zijn welkom. Yes, yes, het gaat gebeuren.

Met een ploeg van vijf zullen we op het kantoor van Martin Garrix binnenstappen. Zijn manager, de chauffeur, de foto- en videograaf, André en ik.

Om half twee vertrekken we vanuit Zoetermeer. Een van de meegaanders komt met de trein vanuit Den Haag. We pikken hem op bij station Zoetermeer-West. Dan rijden we richting Amsterdam. Zijn manager Mano Meijer, komt op eigen gelegenheid i.v.m. zijn drukke werkzaamheden. De foto-en videograaf komt van zijn werk in Amsterdam even aanwippen.

Omdat we aan de vroege kant zijn vertrokken, maken we onderweg een stop bij de TotalEnergies NV in Leiderdorp. Even plaspauze en een kopje koffie, al mag het woord ‘koffie’ wel tussen quotes. Het is geen koffie en heeft er zelfs niet naast gestaan. Wat een baggerwater.

Dan door naar Amsterdam. De eerste druppels vallen. Rond 14:50 uur draaien we de straat van de studio’s op. Het pand van STMPD Records ligt rechts van ons. We parkeren de auto aan de achterzijde van het gebouw. André zijn vriend, Kian, die de foto’s en video’s zal maken, belt: “Waar zijn jullie?” Hij zet zijn auto voor die van mij. Het wachten is op de manager. Even later komt hij ook aanrijden. Terwijl hij uitstapt heeft hij zijn maaltijd nog in handen. “Geen tijd gehad om te eten”, geeft hij aan.

We worden bij STMPD Records hartelijk ontvangen. In de ontvangsthal een standbeeld van de glanzend gouden schilpadden die een ‘spelletje’ doen. “Willen jullie wat drinken”, vraagt de receptioniste. Dat wordt direct gehaald.

Even later komt de labelmanager, naar beneden en ontvangt ons. De meegenomen gasten krijgen een hug, ik krijg een hand. Dan worden we mee naar boven genomen. De hele crew van STMPD Records wordt aan ons voorgesteld. Ook de manager van Martin Garrix schuift aan. Er vindt een gezellig gesprek plaats.

Op enig moment komt het contract op tafel. Het tekenmoment is daar. André (Andrew Mathers) mag zijn paraaf zetten op alle pagina’s m.u.v. de laatste daar mag zijn handtekening op. Even later wordt er door Steven getekend. Het contract is hiermee bevestigd. De champagne wordt opengetrokken en alle medewerkers van STMPD Records worden uitgenodigd om een toast uit te brengen. Uiteraard moeten er nog wat foto’s worden genomen. Het logo van de firma wordt pontificaal op achtergrond meegenomen.

Vanaf nu is Andrew Mathers dus ‘one of the guys’ van STMPD Records. De erkenning en verdienste van 20 jaar produceren. Altijd in jezelf blijven geloven. Je stinkende best blijven doen en in jezelf blijven investeren. Een prachtig resultaat mede door de actieve houding van zijn manager Mano Meijer.

Ik wens André een fantastisch mooie tijd toe bij dit label. Trotser dan trots zal ik hem blijven volgen. En om in het artiesten jargon te blijven zeg ik: “toi, toi, toi, Andrew Mathers.”