Eindelijk is het dan zover. Het bouwjaar 1952 is ook aan de beurt om een vaccinatieprik te halen. Rondom mij heen heb ik al van verschillende leeftijdsgroepen gehoord dat zij of bij de huisarts zijn geweest of op bezoek bij een vaccinatiestraat.
Via Facebook word ik al gewezen op het berichtje van de overheid dat iedereen van 1952 of eerder een afspraak kan maken om gevaccineerd te worden. “Doe het nou”, schrijft iemand me zelfs. Zo besluit ik om digitaal een plekje te reserveren. Dat lukt, in Noordwijk, Schiedam, Tilburg of Bergen op Zoom. Dat vind ik geen opties. Ik heb geduld en wacht af tot ik de uitnodigingsbrief heb ontvangen. Die komt een dag nadat ik door Facebookers werd opgeroepen om toch echt te boeken.
Ik bel het nummer dat is aangegeven in de brief. Binnen drie minuten heb ik een telefoniste aan de lijn, nadat ik tweemaal op een toets heb moeten drukken. Ik versta haar slecht, ze spreekt met een accent dat ik niet ken en als je een gehoorbeperking hebt is dat een dubbel handicap. Toch probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat een afspraak te maken of eigenlijk twee. ‘Ik wil wel in Delft’, geef ik aan. Na een serie vragen heb ik die al snel gemaakt. Het wordt Delft, nog even 8 dagen wachten en dan wordt de naald in mijn bovenarm gestoken. De tweede vaccinatie mag in de eerste week van juni. Ik bevestig dat dit goed is. Wanneer ik echter de datum in mijn agenda wil plaatsen blijkt dat we er een paar dagen tussen uit zijn. Stom, stom, stom. Ik neem wederom contact op en krijg een dame aan de lijn die ik veel beter versta. Ook nu heb ik een snel contact, waar ik verscheidene mensen heb horen zeuren over lange wachttijden. Opnieuw de hele riedel vragen, die me de eerste keer ook zijn gesteld. “Dat is het protocol, meneer”, zegt de telefoniste. Maar wat heeft het voor zin om nu aan te geven niet in quarantaine te zitten, niet besmet te zijn, geen klachten te hebben, enz. als je 8 dagen later pas mag komen. Maar goed, ik neem het voor lief. “Ik moet wel even kijken of uw eerste vaccinatie ook door kan gaan nu u de tweede wilt verzetten”, zegt mevrouw. Dat begrijp ik niet, maar ik laat het maar over me heen komen. De telefoniste gaat op onderzoek uit en meldt even later: “Ja meneer uw eerste vaccinatie kan blijven staan. Wanneer wilt u de tweede.” Ik noem haar en datum en jawel ook dan is er gelegenheid. Een half uur later heb ik een sms op mijn telefoon en een bevestigingsemail.
Ik ben van plan om lekker op de fiets te gaan, maar als de regen met bakken tegelijk naar beneden komt neem ik de auto. Vrouwlief rijdt mee en gaat intussen boodschappen doen. Aangekomen bij de vaccinatiestraat staat een verkeersregelaar in de stromende regen zijn aanwijzingen te geven. Wij wisselen van bestuurdersplaats. Na een paraplu te hebben gepakt wandel ik naar de locatie. Er komt een al wat oudere man aan fietsen. Hij is doorweekt. “Bijna zomer”, zegt hij met een gezellig gezicht. “’t Is effen een uitje”, vervolgt hij. Ik volg de pijlen naar het prikpunt en sluit mij achter in de rij aan. De ingang van de tent staat nog zo’n 30 meter verder. Dat betekent in de regen buiten wachten. Er zit geen gang in. Schuifelend kom ik steeds anderhalve meter verder. Plots komt er een GGD-medewerkster naar de rij toe. “Excuses”, zegt ze enigszins in paniek, “het systeem ligt er uit. We moeten alles handmatig gaan registreren.” Ik app naar onze jongste, André, hij werkt nu er niets te doen is in de cultuursector als coördinator/verkeersregelaar bij een teststraat. ‘Bij ons ligt ook alles er uit’, schrijft hij, ‘en ik ben ook zeiknat.’ Ik heb medelijden met ‘m. Maar hij heeft het er erg naar zijn zin. ‘Het deert hem niet’, geeft hij aan.
Wanneer ik na enige tijd naar binnen mag, worden mijn gegevens netjes opgeschreven. Ik krijg ook gelijk mijn bewijs mee dat ik voor de eerste keer gevaccineerd ben terwijl de prik er nog niet in zit. Ik zou zomaar om kunnen draaien, maar waarom zou ik dat doen, ik heb mezelf aangemeld en vind het nut ervan belangrijk. Eenmaal binnen voelt het warm aan. De verwarming brandt. Ik sta in de oude kantine van voetbalvereniging Delfia, een plek waar ik in het verleden vaker was, als scheidsrechter, om een wedstrijd of toernooi te fluiten. Ik ken het niet meer terug.
Nog even moet ik wachten tot één van de prikhokken vrij is. Dan mag ik doorlopen. “In welke arm wilt u de vaccinatie”, vraagt de prikster, die ik door het mondkapjes lastig kan verstaan. “Doe maar links”, geef ik aan. Ze haalt met jodium even een streep over de arm en zegt dan, “hij ligt er makkelijk voor.” Ik weet niet wat ze ermee bedoeld om daarop direct aan te geven dat de prik er in zit. “Hé”, zeg ik, “ik heb niks gevoeld.” “Mooi toch”, zegt ze. “U moet vandaag en morgen uw arm flink bewegen”, geeft ze aan. “Fijne dag nog.” Ze zet een stempeltje op mijn vaccinatiebewijs met het woord Pfizer en ik mag door naar de ‘uitslaapkamer’.
Naast me zit een al wat oudere vrouw, ze praat in zichzelf. Wanneer ik om het hoekje kijk lacht ze naar me. Ik wacht nog even onder toeziend oog van een EHBO-er. Wanneer er een man bij de prikster vandaan komt en direct naar buiten wil lopen wordt hij terug geroepen. “Even gaan zitten, meneer”, zegt de EHBO-ster. De man heeft daar helemaal geen interesse in. “Ik voel me prima”, zegt hij, “mijn vrouw staat buiten te wachten.” Ja, dus…….
De man keert om en gaat tussen de twee schotten zitten. Even later kijkt een vrouw om het hoekje. “Kom Jan”, zegt ze. Maar Jan moet zijn tijd uitzitten. Na een minuut of tien heb ik het er wel gezien. Ik ga naar buiten. Vrouwlief is er nog niet, dus wandel ik richting het winkelcentrum. Inmiddels is zij via een andere weg naar mij op weg. Een misverstandje.
Die middag ben ik druk met de conversie van de database voor Fietsen voor mijn eten. Er komt een nieuwe website daar moet ik het nodige voor in orde brengen. Na een korte tijd krijg ik een hevige hoofdpijn. Dat heb ik in jaren niet gehad. Is het Pfizer? Ik heb geen idee. Ik weiger er iets voor in te nemen. Een lekkere fietstocht door de wind doet de hoofdpijn wegwaaien.
Van de prik voel ik nog steeds niets, tot ik ’s nachts in bed lig. Mijn linkerarm is wat gevoelig, ik word wakker als ik er op lig. Maar als dat het ergste is?
De volgende dag maak ik mijn conversiebestand voor de website af. Ik heb nog steeds nergens last van. Ik ben gevaccineerd en hoe anderen er over denken: Prima.
Verhalen & Blogs 