Daar hangt ze weer het engeltje van glas dat al jaren de boom versiert tijdens Kerst. Ze hangt naast het nieuwe vogeltje en de dennenappel. De vogel staat er met een knijpertje aan de pootjes, de dennenappel heeft een draadje door de stam. Het engeltje heeft een stalen klipje aan haar voetje. Een jaar heeft de engel vertoefd in de kerstkist op zolder. Het is er donker geweest en koud en nu, nu moet ze stralen. Tijdens hun verblijf in de doos met andere kerstartikelen hebben ze regelmatig een discussie gehad. Wie zal het eerste sneuvelen, want ja, ze zijn toch van glas en breekbaar.
Al sinds mensenheugenis hangen ballen, de lichtjes en de andere figuurtjes in de kerstboom. De piek staat fier bovenop de boom. Zo rond half december komt de kerstkist of -doos naar beneden. Het is even wennen aan het licht na bijna een jaar achter het luik op zolder te hebben gestaan. Het is er koud en de gezelligheid is ver te zoeken, anders dan dat de boom weer is opgetuigd. De lichtjes die stralen langs de kerstfiguurtjes geven warmte af en dat doet de glazen figuurtjes goed.
Ze hebben geen benul van tijd en lijken volledig in hun winterslaap te zijn verzonken als de kleine Wim, van zes jaar, met zijn vader het luik, dat de schuine kant van de zolder afsluit, opent. Het is schrikken. Opeens is er het licht van de zolderlamp die haar warme gloed doet schijnen over de kist. De flauwe spleetjes in de houten kist, die door verdroging zijn ontstaan, laten een klein lichtje door. De kist wordt opgepakt en verschoven. De figuurtjes krijgen een andere plek en komen plots tegen elkaar aan te liggen. De rode bal heeft een aanraking met het glazen huisje. De groene en gele dennenappels hebben ineens innig contact. Het engeltje schiet door de verschuiving dieper de kist in. ‘Kan het niet rustiger’, denkt ze, ‘ik ben wel van glas, ja’.
De kist gaat open en dan ontdekt men al direct dat er figuurtjes zijn gesneuveld. Een gele en een zilveren bal hebben het jaar niet overleefd. Een glazen kersthuisje is van zijn dak verlost. Wim’s vader geeft aan de glassplinters beneden wel uit de kist te zullen vissen.
In de grote groene standaard in de kamer is een diep groene Nordmannboom geplaatst. Dit keer een echte boom, waar vorig jaar een kunstexemplaar stond. Heel voorzichtig haalt kleine Wim de figuurtjes een voor een uit de kist en legt ze op tafel. Vader zal ze in de boom hangen. Maar eerst moeten de verlichtingsstrengen in de boom. Altijd een heel gehannes, want ze zitten gegarandeerd in de knoop, hoe netjes ze de verlichtingssnoeren ook oprolt. Dit keer heeft vader het advies gekregen om de lichtjes niet horizontaal op te hangen maar verticaal. Waar men altijd om de boom heen liep is het nu een kwestie van een trapje pakken en de verlichting van bovenuit naar beneden aanbrengen. Geen gedonder meer met in de klit geraakte lichtjes en eruit halen gaat ook veel gemakkelijker. Als de lichtjes eenmaal hangen is het de beurt aan de kerstfiguurtjes. Dit keer kiest vader voor de goudgele en de zilveren ballen. De overige sets, blauw, rood, en paars mogen terug in de verpakking.
Na een goed uur is het klaar en hangt de boom vol. De verlichting wordt ontstoken en de Kerstsfeer is in huis. Aan de overzijde komt de Kerststal te staan. De beelden komen een voor een uit het krantenpapier. “1968”, leest vader op de bovenzijde van de krant. Nog even leest hij een kop. ‘Raket naar de maan’. Op 21 december 1968 werd de Apollo 8 met aan boord de astronauten Borman, Lovell en Anders gelanceerd……….
Hij heeft de stal geërfd van zijn ouders. En zij hebben de beeldengroep weer van hun ouders. Bij het uitpakken van de beelden blijkt bij een van de herders de nek gebroken. “Daar moet je mee naar een poppendokter”, zegt kleine Wim. Maar vader zoekt de twee seconden lijm. Wanneer de stal volledig is bezet, rest alleen de lijmpoging nog. Voorzichtig spuit vader een klein beetje lijm op de twee delen van de breuk van de herder. Het engeltje aan de overzijde in de boom ziet het met argusogen aan. Vader drukt de twee kapotte delen op elkaar en drukt ze stevig vast. Wanneer hij het gebroken beeldje los wil laten zitten zijn duim en wijsvinger vast aan het beeldje. Een laagje lijm was langs de voor- en achterkant van het beeldje gelopen. Na wat kracht komen beide vingers los. Nu is ook de stal echt compleet.
Het engeltje in de boom ontdekt aan de overzijde ook een engel. Het hangt aan een ijzerdraadje aan de stal. Gewaagd, want ze zou maar op de grond kunnen vallen. Vorig jaar had de boomengel de overzijde niet kunnen zien. Zij hing toen aan de achterzijde van de kunstboom.
Het werd avond en nacht. De lichtjes werden gedoofd. Het kleine kaarsje in de Kerststal is blijven branden. “Hey pssssst, jij daar”, fluistert het boomengeltje, “wat heb je daar in je handen”. De engel uit de stal kijkt eens goed op het pamflet dat zij tussen haar vleugels beet heeft. “Gloria in Excelsis dei”, fluistert de engel terug. “Maar van mij mag die strook weg. Ik moet de tekst hooghouden en krijg er van lieverlee zere schouders en lamme armen van. Daarnaast hangen er ook mijn vleugels nog aan.” “Wat betekent het”, vraagt de boomengel. “Ere zij God in de hoge”, zegt de stalengel, “het is latijn”. “Het is de eerste regel van een lied over vrede”. “Vrede”, zegt de boomengel, “is die er niet dan.” “Ja, hier in huis wel, maar de grote boze buitenwereld heeft er maling aan.” “Hoezo maling aan”, zegt de engel uit de boom. “Heb je het niet meegekregen dan?”, zegt de stalengel. “Een en al ellende buiten de deur. Sommigen gunnen een ander het licht in de ogen niet.” “Nou bij mij schijnt ie de hele dag in de ogen. Dat lampje van hiernaast is zo fel, dat ik regelmatig een oogje dichtknijp.” “Nee, dat bedoel ik niet.” “De mensen gunnen elkaar geen geluk. Nou sommigen wel, maar heel veel ook niet.” “Ze pakken rustig een wapen en schieten de ander dood. Laatst nog op een kerstmarkt in Straatsburg.” “Niks van meegekregen”, zegt de boomengel. “We zijn er weer een jaar tussenuit geweest hé, dan mis je weleens wat.”
“Hoe heb jij het dit jaar ervaren daar boven op de zolder”, vraagt de boomengel. “Oh, vrij rustig”, zegt de kerststalengel, “maar wel fris.” “Nadat Nelis, de herder, zijn nek heeft gebroken zijn we wat voorzichtiger naar elkaar geweest.” “Alleen toen we vanmorgen uit het luik zijn weggehaald heb ik wel even mijn hart vastgehouden.” “Wat ging dat ruw.” “Wij glasfiguren hebben het er ook steeds over”, zegt boomengel, “wie zal er het eerst sneuvelen?” “Maar we zijn er nog, gelukkig.”
Het tijd om te gaan slapen. De engel, die aan de stal hangt kijkt of er nog leven is in de stal en blaast. Hij wil het kaarsje doven dat men heeft laten branden. Het lukt hem niet. De lichtjes in de kerstboom zijn al eerder uitgegaan. Langzaam vallen de oogjes van de engeltjes dicht.
Midden in de nacht ineens een gigantische herrie. Het licht gaat aan. De hele familie staat in de kamer. Ze zien dat de kerstboom is omgevallen. De figuurtjes liggen kapot op de grond. Overal ligt glas. Het kerstengeltje is verdwenen. Zou zij de oorzaak zijn en waar is ze gebleven?. Wanneer de boom overeind wordt getild, ontdekken ze de engel. Ze ligt tussen de naalden en is nog heel. Ze is volledig verdoofd van de val die ze heeft gemaakt op de grond. Wanneer ze door vader wordt opgeraapt, zingt ze opeens. “Glohohoria in Excelsis Deo”. De kerst gedachte is ze niet kwijt.
Langzaam wordt de kerstboom weer opgetuigd. Er komen nieuwe lichtjes in en het engeltje krijgt een prominente plek. De volgende dag is het Kerst. Er is gezelligheid in huis. Er wordt gezongen. Het engeltje heeft een gaatje in het hoofd, maar ze is er nog. Ze is met haar lied de boodschapper geworden van gezelligheid, van de vrede, waar engelen meestal mee worden geassocieerd. “Laten we elkaar de vrede toewensen”, hoort de familie haar zeggen. “En niet alleen toewensen maar ook naleven.” De engel heeft de Kerst weer overleeft en gaat, nadat ook de koningen zijn toegevoegd op 6 januari, na twee dagen weer in de Kerstkist. Het buitenleven is weer voorbij. De winterslaap gaat opnieuw in.
Verhalen & Blogs 