473. 30 puzzels en een verhaal

“Wil jij straks even wat Jan van Haasterenpuzzels ophalen”, zegt mijn lief. Voor een koopje heeft ze een partij van 30 puzzels op de kop getikt. Die ochtend neem ik de auto en rijd naar het adres dat ze mij heeft opgegeven.

Maar eerst nog een telefoontje. “Wil je de etagères even meenemen als je deze kant op komt. Ze staan op de berging.” Het is mijn liefde. Het is goed dat ze het zegt waar ik ze kan vinden want ik had nooit geweten waar die dingen staan. Zoeken en vinden zijn twee dingen die niet aan mee besteed zijn. Ik zoek maar vind nooit. Nu had ik de tas al snel beneden.

Ik rijd naar de Habbekrats, de gezelligste en netste kringloopwinkel van het Westland, heb ik al een paar keer gehoord. Ik geloof het want het ziet er altijd picobello uit.

Aangekomen bij de kringloopwinkel is iedereen nog druk bezig met uitpakken van binnengebrachte spullen, de stofdoek gaat van hand tot hand en in het techniekhok probeert de oudste vrijwilliger een lamp weer netjes in elkaar te flansen.

“Koffie”, wordt er geroepen en even later zitten we met zeven mensen aan de koffietafel. Het is er gezellig. “Wil je nog bloemkool?”, vraagt een van de vrijwilligers. Zij is die ochtend nog even langs een stalletje aan de weg gereden en heeft een aantal bloemkolen gehaald. “Vers en lekker”, zegt ze. “€1,50, geen geld”. Ze gaan grif van de hand. Na een kwartier is het tijd om de puzzels op te gaan halen. De tas met etagères blijft achter bij één van de vrijwilligers.

Ik parkeer de auto in het ‘centrum’ van het dorp. Wandelend zoek ik naar het mij opgegeven adres. Nadat ik heb gebeld, klinkt de zoemer. De deur opent en ik kan naar binnen. Even op het bordje met de nummers kijken. Tweede etage. Eenmaal boven staat een al wat oudere maar kwieke vrouw in de deuropening. “U komt voor de puzzels”, zegt ze. “Kom binnen”. “Blieft u een kopje koffie”, vraagt ze. Ik voel hier hartelijkheid. In de hoek van de kamer zit Joop. Het is haar man. Waar mevrouw van alle dag is, is Joop stil. Op de tafel staan alle puzzels netjes opgestapeld op het aantal stukjes. “Hoe wilt u ze meenemen”, vraagt mevrouw. “Ik heb tassen bij me”, zeg ik haar en laat haar de vijf bigshoppers zien. “Zeg bent u getrouwd met de dochter van de overbuurvrouw”, valt ze meteen met de deur in huis. “Dat kleine rode vrouwtje”, voegt ze er aan toe. Dat moet ik ontkennen, mijn vrouw is wel wat kleiner maar zeker niet rood. Ze hoort mij uit en als ze hoort dat René een zoon is, valt ze zowat van haar stoel. “Zo’n lekkere knul”, zegt ze. “Ja, ik volg al zeventien jaar Expeditie Robinson”, vervolgt ze. “Trouwens ik heb ook z’n shows op de tv gezien. Is dat kindje al geboren”, vraagt ze. Mevrouw is volledig op de hoogte. Ineens in het gesprek zegt ze, “ben ik je nou vergeten een koekje bij de koffie te geven.”

Wanneer ik haar zeg dat ik ook blogs schrijf wil ze het adres op internet weten. “Leuk, daar ga ik straks een even lekker voor zitten”, zegt ze. Joop is intussen aan de tafel bijgeschoven, is stil en luistert.

“Zeg, ik heb een Albert Heijnkarretje naar boven gehaald, waar de puzzels in kunnen.” Ik vraag haar waarom ze de puzzels wegdoet. Joop blijkt nergens meer zin in te hebben. Hij was waarschijnlijk van het puzzelen. “Ze zijn waarschijnlijk allemaal compleet, maar dat weet ik niet zeker”, geeft ze aan. “Hier heb je nog twee losse stukjes, die ik nog vond.” Oei, dus niet alles is compleet. “We gaan ze leggen”, vertel ik mevrouw. “En zijn ze niet compleet dan doneren we ze aan het ‘ontbrekende Jan van Haasterenstukjes project’.”

Joop moet nog even helpen met het in de tassen doen, maar dat gaat hem niet zo makkelijk af. Als je 84 bent hoeft dat ook niet echt meer. Ik help hem.

Mevrouw loopt nog even met me mee naar beneden. Ze duwt het karretje voor zich uit naar de auto. De tassen gaan strak tegen elkaar aan op de achterbank, zodat er geen stukjes uitvallen.

We nemen afscheid van elkaar. “Doe René de groeten”, zegt ze, “en veel plezier met puzzelen. Ik ga uw verhalen lezen.”

Die middag ontdek ik dat er zo’n veertig verhalen zijn doorgespit. Dat kan, naar mijn mening, alleen mevrouw zijn. Ze zal ongetwijfeld ook dit verhaal lezen.

Die avond hebben we de eerste puzzel af en hij is compleet. We hebben weer wat te doen. ‘s Avonds hebben we onze hulppuzzelaar al op visite. Dit gaat ongetwijfeld weer goed komen.