Op 10 november 1997 vond de eerste Dag van de Mantelzorg plaats. Het idee achter de mantelzorgdag is ontspanning, ontmoeting en verwennen van mensen die zich dag in, dag uit belangeloos voor een ander inzetten. Verder moet de Dag van de Mantelzorg bijdragen aan de her- en erkenning van mantelzorgers.
Als je mantelzorger bent komt er veel op je af. Mensen met behoefte aan ondersteuning kunnen rekenen op hulp van zijn of haar mantelzorger. Mantelzorger zijn is meestal geen eigen keuze. Als voorbeeld van een mantelzorger kan je denken aan het bijstaan van jouw eigen kind, de zieke partner of ouder(s), broer of zus, of in mijn geval aan een buurvrouw. Het is vaak logisch om de zorg te geven. Maar mantelzorg verlenen is niet verplicht. Volledig vrijwillig schenkt hij of zij hulp en kracht waar mogelijk. Men kan steun krijgen van diverse maatschappelijke instanties zoals Stichting Welzijn Midden-Delfland (SWMD), de gemeente en de nodige ondersteunende instanties als Buurtzorg, Pieter van Foreest, Careyn of nog anderen zorginstellingen. Het kost tijd, het roept soms emoties op, daadkracht en handelsgeest zijn belangrijk. Want geloof me het is niet altijd makkelijk. Om die mantelzorger dan een beetje in het zonnetje te zetten is de dag van de mantelzorger opgezet .
Afgelopen zaterdag was ie er weer, de dag van de mantelzorger, georganiseerd op een zaterdag in de buurt van 10 november. Al vroegtijdig ontving ik een brief om mij op te geven voor deze dag. Stichting Welzijn Midden-Delfland heeft weer een leuk programma georganiseerd. Een golfclinic, met aansluitend een lunch. Dat is georganiseerd bij de Golfbaan Delfland. Uiteraard ga ik er naar toe, blij om de waardering, maar ook voor de verhalen van mede-mantelzorgers.
Het is fris, de lucht is grauw. Houden we het droog, is de vraag. Ik klim op de fiets en spoed me naar de golfbaan. Het is er druk. De parkeerplaatsen voor auto’s staan vol, al is er nog wel plaats. Het is daar even zoeken naar de fietsenstalling. Veel fietsers zullen er niet komen. Een kleine fietsenstalling waar zo’n 30 fietsen kunnen staan, dat is in verhouding tot de parkeerplaatsen, minimaal. Op het terrein rijden golfkarretjes rond. De post wordt opgehaald met een karretje, mensen die gaan golfen huren er een. De man die bezig is met schoonblazen van de banen rijdt in zo’n karretje en verdraait ook ‘ons’ golfkarretje de MUS staat er. Er zijn mantelzorgers die er voor hebben gekozen om gebracht te worden door de MUS.
Ik loop op met een andere mantelzorger, die ik ken vanuit het dorp. Hij is mantelzorger voor zijn dochter. “Ooit eerder een golfclinic gedaan”, vraag ik hem. Dat heeft hij. Ik ben reuze benieuwd.
Bij het ‘clubgebouw’, een wat onvriendelijk woord voor wat er aan enorm gebouw staat, maar de juiste titel kan ik er niet voor vinden, worden we opgewacht door mensen van SWDM. Er komt een kopje koffie op tafel. Andere mantelzorgers sluiten bij ons aan. Het gaat al snel over aan wie we als hulp zijn verbonden. Er komen mooie verhalen, maar ook de dramatiek is er tussen de zinnen te horen als men vertelt dat de echtgenote slechts in een rolstoel en zonder emoties samenleeft, na een herseninfarct. “Ik moet echt alles plannen”, zegt de mantelzorger naast mij. “Thuiswerken was daarbij een voordeel, maar eigenlijk ook niet, omdat buitenshuis werken mij de afleiding bood”, zegt hij met een trilling in zijn stem.
Om 11:00 uur komen de trainers naar ons toelopen. De groepjes worden gemaakt en aan een clinicbegeleider gekoppeld.
Onze eerste begeleider is een vrouw met een Engels accent. Ze vertelt hoe je club moet vasthouden, maar ook de lichaamshouding moet zijn. “Mooi billen naar achter”, zegt ze. “Arms gestrekt, duim over duim en sta altijd rechtop.” Ze geeft aanwijzingen en laat zien hoe dat er uit ziet. We mogen wat balletjes gaan slaan, of eigenlijk schuiven. Het valt nog niet eens mee om het balletje te putten.
Daarna mogen we met de volgende trainer (34) mee. Hij golft reeds sinds zijn zeventiende, vertelt hij. “Een machtige sport”, geeft hij aan. Hier mogen we over een wat langere afstand slaan. Houding is belangrijk en “vooral geen kracht er in gooien.” Het gaat me steeds beter af.
Dan het laatste onderdeel: over een langere afstand een balletje afslaan. Zo’n vijf keer sla ik het balletje de vijver in. ‘Plons’. Vijfendertig balletjes halen het niet en ik ben niet de enige. Het veld ligt vol met witte en gele balletjes. Alsof ze groeien in het mooi onderhouden terrein. Het wordt steeds leuker en je krijgt het er warm van. Maar dan is het plots tijd voor de lunch. Wat gaat de tijd snel.
Meer mensen sluiten zich aan. Zij hebben zich niet opgegeven voor de clinic en komen alleen lunchen.
Inmiddels heeft ook wethouder Frank ten Have zich aangesloten. Hij zoekt bewust mensen op om de verhalen te horen.
Een uitgebreide lunch met veel lekkers valt ons ten deel. Ik kom aan een tafeltje met vier te zitten. Ook hier weer prachtige verhalen, maar ook zaken waarbij men soms net niet begrepen wordt, door overheidsinstanties bijvoorbeeld. Hier krijg ik te horen wat een impact het heeft op iemands leven als je werkelijk nooit weg kan gaan zonder eerst voor vervanging te hebben gezorgd. Ook de onmogelijkheden waar men tegen aanloopt bij sommige doelen die men voor ogen heeft. Het delen van verhalen en ervaringen met lotgenoten doet goed. Er komen foto’s op tafel van hoe men zaken oppakt. Geanimeerde gesprekken, waar een luisterend oor belangrijk is.
Voordat we aan de lunch mogen nog even een vrijwillige opdracht. “Kunt u beschrijven waar u blij van wordt”, vraagt Suzanne van SWMD. “U kunt dat op een briefje schrijven en in de enveloppe doen, die op de tafel ligt.”
De wethouder krijgt het woord. “Waar ik blij van word”, zegt hij, “dat Midden-Delfland zo’n groot aantal vrijwilligers heeft. Niet alleen als mantelzorger, maar ook bij de muziek, de kerk, de sport, in overlegorganen. Voor mijn indiensttreding had ik er al iets over gehoord van mijn voorganger, maar dat het zo groot is, was mij onbekend. Daar word ik ongelofelijk blij van.”
Genoeg mooie woorden, tijd om te lunchen. Het gaat er in als ‘zoete’ broodjes. Een uitstekend verzorgde lunch voorbereid door de koks van Golfbaan Delfland. De verhalen gaan verder. Er wordt hier en daar ook gelachen en gewaardeerd. Dat merk ik aan de reacties.
Tegen tweeën is het tijd om af te sluiten. Eenieder krijgt een tasje uitgereikt met een cadeaubon en bloemenbon. Een mooie waardering van de organisatoren. De tijd compenseert het niet. Maar daar gaat het bij deze groep niet om. De waardering en één keer per jaar in een zonnetje, daar kan je weer een jaar op teren.
Mijn grote dank gaat uit naar de Stichting Welzijn Midden-Delfland en de gemeente Midden-Delfland voor de uitstekend verzorgde dag. Ik heb er van genoten en met mij nog vele anderen.
Verhalen & Blogs 