418. Gaat Fietsen voor m’n eten ook hamsteren?

Al weken is de snertfietstocht van Fietsen voor m’n eten volledig vol. Dat houdt in dat er 16 fietsers op pad gaan om gezamenlijk de ingrediënten te verzamelen om erwtensnert te maken. Dan plots haken vier mensen af. En even later nog twee. Gelukkig melden twee nieuwe fietsers zich aan waar door we uiteindelijk met 12 deelnemers en Marja op pad kunnen. Dan komen de maatregelen rondom het coronavirus om de hoek. Geen grote gezelschappen meer, hygiëne is belangrijk en let op bij kwetsbare mensen. Moet de tocht wel doorgaan? Eerst wordt er in klein comité overlegd. Dan wordt besloten om alle deelnemers te berichten en te inventariseren wie wel en wie niet. De reacties zijn positief, men wil mee. En dus gaan we op zaterdag 14 maart op pad. Op pad naar zorgbakkerij Het Blauwe Hek.

Onze buurtjes gaan ook mee. We spreken af om gezamenlijk op te fietsen. Dit keer gaat een heel herkenbaar hesje mee. Een gele. Het roze van de vorige keer stond mij toch niet zo goed. Ook dit keer ben ik ‘dweilfietser’.

Om tien voor negen gaat de bel. Onze buren staan al pontificaal klaar met hun fiets om te vertrekken. Wij moeten ons jas nog aan doen. Onze fietsen staan al wel buiten en even later sluiten we bij hen aan. Drie e-bikes en één zonder ondersteuning. We hebben tegenwind, maar mijn buurman fietst, zonder electric, alsof zijn leven er van afhangt. Als ik omkijk zijn we de dames al kwijt. Dat moet een tandje zachter, we hebben tijd, dus terugschakelen.

Om half tien stappen we binnen bij zorgbakkerij Het Blauwe Hek. Van de groep is er nog niemand. Even later komt onze Westlandse fietsburgemeester binnen, Marja, Marja van der Ende. Van lieverlee komen de andere deelnemers binnendruppelen. De koffie en thee komt op tafel. Een schaaltje roggebrood en een schaaltje koekjes. Marja zoekt haar ambtsketen op het is immers een officieel gebeuren vandaag en daar moet ze in vol ornaat mee aan de slag. Nou,… voor de foto’s, want als we na het praatje van Niels, de zorgbakker, op weg gaan, gaat de ambtsketen in het doosje.

Niels vertelt over de zorgbakkerij, waar momenteel 18 collega’s, cliënten, met hem samenwerken. Niet allemaal tegelijk maar met acht per dag is dat een mooi initiatief. Niels mag zich biologisch bakker noemen, hij is gecertificeerd wat inhoud dat je weet waar je o.a. je basisproducten vandaan haalt. Van ‘hamsteren’ heeft hij nog niet veel meegekregen, vertelt hij. Deelnemers aan de fietstocht krijgen de gelegenheid om iets lekkers te kopen en natuurlijk de roggebrood, die je eet bij erwtensoep.

Dan gaan we op weg, maar niet eerder dan dat er een foto van de groep is gemaakt. Niemand verschuilt zich achter het bord van Het Blauwe Hek. In het kader van de AVG heeft iedereen toestemming gegeven om op de foto te gaan. 

Via het St. Jorispad slaan we rechtsaf richting Maasdijk. Onder het tunneltje door naar boer Pait, die eigenlijk Peter Hoogendonk heet. Via de Polderdwarshaak belanden we op de Polderhaakweg waar op nr. 29 de schuur van onze beroemde boer staat. Het is er ’n komen en gaan en de groente is er niet aan te slepen. “Een gekkenhuis”, zegt Coriza, nepboerin en partner van Pait. “Zo’n gekte heb ik nog nooit meegemaakt.” En we ervaren het aan de lijve. Er staat een wachtrij voor de ‘kassa’. Alles wordt gewogen en op een papiertje opgeschreven. Hoofdrekenen, daar is Coriza van. Maar ook Pait pakt regelmatig het pennetje en int de penningen. Gezinsleden van de boer zijn opgetrommeld om te komen helpen. Je kunt het zo gek niet noemen of de groenten soorten zijn er. Alleen dat bloemkooltje dat we mee wilden nemen is uitverkocht. Na de etenswaren te hebben afgerekend, doet Coriza nog even een praatje over hoe dit ontstaan is en hoe dit wordt voorgezet. Het gaat haar dit keer niet makkelijk af. “Slecht praatje, Aad”, fluistert ze me toe. Maar de gekte heeft ook haar in de greep zal ik maar denken. De zojuist gekochte appel wordt tussendoor opgegeten.

Opnieuw worden de fietsen bestegen. Lekker voor de wind richting Korte Kruisweg, op weg naar bakker Vreugdenhil. Ook daar is het een gekkenhuis. “Nooit eerder moesten we broden bakken op zaterdagmiddag, maar nu wel”, zegt bakker John die ons meeneemt door het bedrijf. Natuurlijk komt de marsepeinen cake de groep in. Zo lekker is ie dat ze een liftenssysteem hebben bedacht om de cakes aan te bieden. Bakker Jan Vreugdenhil legt het proces uit rondom het bakken van het brood. Het heeft een aandachtig gehoor. Toch wint de marsepeinen cake het van het brood. Want hoe maak je dat? Banketbakker John probeert in gedachte hoe hij dit uit moet leggen, maar zonder resultaat. Het is toch lastig om dat te vertellen. Na de inkopen staan de fietsen al weer op wacht. Langs de Maasdijk gaan we richting de Lier. Via de Nolweg onder de dijk door richting Oude Campseweg.

We gaan op weg naar eetcafé De Witte aan Karel Doormanlaan. Marja waarschuwt om niet teveel te eten, want kort daarop eten we erwtensoep. Onderweg komen we een stalletje violen tegen. Door de sluiting van de grens met Duitsland weet deze teler geen raad met zijn handel en zet het aan de weg ter verkoop.

Aangekomen bij de Witte, worden de fietsen netjes zij aan zij tegen het pand aan gezet. De mijne past er niet meer tussen. Wanneer we binnen zitten ziet plots iemand dat er een kraai bezig is om mijn dekje van mijn zadel kaal te plukken. Daar moet een foto van gemaakt worden. De ene kraai is nog niet weg of nummer twee is bezig. Toch beter om het dekje weg te halen. Na de koffie en thee nog een tosti brie. Door sommigen wordt de tosti gedeeld. Het advies van onze fietsburgemeester wordt netjes opgevolgd. Na de korte stop en te hebben afgerekend gaan we richting slagerij Zwaard.

Bij Zwaard maakt men de finishing touch voor de soep. Het vlees en de worst. Slager Jacq, al 35 jaar werkzaam bij de ambachtelijke slager, legt uit hoe de worst gemaakt wordt. Geen machinale worst met een eiwit velletje maar een ambachtelijke worst in een varkensdarm. Een van de dames heeft er kennelijk andere gedachte bij als de varkensdarm over het pijpje wordt geschoven waar de worstvuller de darm wordt ingedrukt. Er wordt hartelijk om gelachen. Met een behoorlijke precisie weet Jacq worsten te maken van ongeveer een half pond. Nog even een touwtje erom en dan kunnen ze de rookkast in. Niet meer met houtkrullen, maar met een vloeistof van houtkrullen die door verhitting tot 1200º vloeibaar is geworden. Na twee uur heeft de worst de kleur en de smaak die een ambachtelijke rookworst behoort te hebben. Ook hier mag geproefd worden. Een schaal met warme rookworst gaat door de groep. Er wordt dan ook leuk vleesproducten gekocht om de erwtensoep te verlekkeren. Als we opnieuw op de pedalen gaan, staat een van de leden van de groep Fietsen voor m’n eten de fietsgroep te filmen. Ik weet zeer dat filmpje staat later op de facebooksite.

Bij Sylvia Simons – van den Berg, Santé, wordt het resultaat van erwtensoep geproefd. De poes op de tafel krijgt extra aandacht, als de fietsen worden weggezet. Syl neemt de groep mee naar ‘het hok’. Terwijl Sylvia’s moeder en haar man al druk bezig zijn met het inschenken van de soep en de lekkere sapjes kletst de groep lekker met elkaar. Nieuwe mensen ontmoeten is leuk en daar deel je de leuke dingen mee. Eenmaal aan de tafel gaat de soep rond. Een schaal met roggebrood belegd met katenspek heeft aftrek. Ik mag wat vertellen over de invoer van de stalletjes en probeer nog iemand zo gek te krijgen om mij te helpen, maar er is geen animo voor. Ook Marja mag haar verhaal doen over hoe e.e.a. tot stand is gekomen en dat we graag beter willen communiceren en presenteren, maar dat het geld ontbreekt. Dus weet u een sponsor die zijn hart wil verpanden aan de club Fietsen voor m’n eten, laat hem op de sponsorknop op de site drukken. Alle kleine beetjes helpen. Dan is het woord aan Sylvia. Zij vertelt hoe zij haar Santé heeft opgezet, hoe haar dagen er uit zien en dat de winkel twee dagen in de week open is. Ook Sylvia heeft vandaag gemerkt dat men aan ’t inslaan is. “Ook bij mij tonen klanten hamstergedrag”, zegt ze. Maar ze geeft ook aan dat bijna alle initiatieven om markten en braderieën te organiseren door de coronacrisis zijn afgelast. Alleen de markt bij Boerin van Midden-Delfland, Jacqueline van Staalduinen, aan de Scheeweg op 2e pinksterdag is nog niet gecanceld. Sylvia presenteert haar eierroom, en cake met jams. Na afloop gaat de winkel nog even open. Sommige kopen nog wat lekkers bij haar. Dan is de fietstocht ten einde en gaat iedereen weer huiswaarts.

Lekker voor de wind vangen we onze rit weer aan naar Schipluiden. We hebben nieuwe mensen leren kennen, hebben lekker gefietst en voldoende groente voor van de week. Nee, geen hamsteren, maar gewoon inkopen doen die we altijd doen. We kijken uit naar de volgende fietstocht. Het was weer keigaaf.

p.s. Als ik ’s avonds mijn facebook open staat er inderdaad een filmpje op.