Na enige tijd te zijn weggeweest, was het er weer Cult Royale, of neen, Caecilia Royale. Op drie verschillende locaties is het feest, en dan ook echt feest. Voor mij is het werken, nou werken, ik heb mijn EHBO-hesje aan en een tas op mijn rug.
Samen met Mieke zijn we oproepbaar. Als basis dient de Dorpshoeve. Maar al snel besluiten we de drie locaties te bezoeken. Zo geniet je ook nog van het spektakel.
Achter in de zaal van de Dorpshoeve nemen we plaats, na eerst door de oppermaarschalk Peet Vermeulen welkom te zijn geheten. Hier treedt de jubilaris op: Sint Caecilia, 100 jaar jong.
De opperspreekstalmeester legt uit dat het een nieuwjaarsconcert zal gaan worden. Het geheel staat in het teken van Strauss, Mozart en compaangenoten uit die tijd. Na de pompeuze openingsmars komt er een ‘Heidi’ binnen wandelen. In het quasi Duits kondigt zij de muziekstukken aan. Ik weet niet waarom men hiervoor heeft gekozen, want, buiten het feit dat ze reuze haar best deed om het programma in het Duits/Oostenrijks/Nederlands aan te kondigen, is dit niet echt humoristisch, vind ik. Wat wel geweldig is, is het bewerkte muziekstuk dat in elkaar is geflanst uit allerlei muzikale Weense, maar ook Hollandse melodieën: Sympho Fiasco. Een geweldige solo van Tim Jansen op klarinet wordt door het korps op hilarische wijze opgepakt. Zo’n minuut of vijf neemt Tim de tijd voor zichzelf om te spelen alsof hij aan een solistenconcours is begonnen. De overige muzikanten kijken op hun horloge, lopen wat verdwaasd rond, telefoneren met het thuisfront, één van de leden leest de Donald Duck, een ander gooit een vliegtuigje naar de solist. Men heeft er een meesterlijk stuk van gemaakt. Het concert wordt beëindigd met ‘An der schönen blauen Donau’ en de Radetzki Mars wederom twee prachtige stukken uit de Nieuwjaarsconcerten zoals men die op tv ziet. Een geweldig leuk optreden, met de complimenten voor de dirigent. Strak in de hand wist hij het orkest tot grote hoogte te brengen.
Het wordt tijd om te verkassen. Met de EHBO-tas op de rug fietsen we naar de Dorpskerk aan de Dorpsstraat. We kriskrassen door de groep die ook vanuit de Dorpshoeve naar de kerk wandelt. Daar zien we het muzikaal gezelschap L’impropera.
Bij L’impropera heeft het publiek het voor het zeggen. Het onderwerp, de gang van het verhaal en hoe loopt het verhaal af. Aan de hand van suggesties uit het publiek wordt een totaal nieuwe, volledige tailormade opera uit de grond gestampt waarbij de hoofdrolspelers elkaars improvisatietalent en muzikale bekwaamheid tot het maximale proberen uit te nutten. Het geheel wordt op een vakkundige manier aan elkaar gepraat door Rudy Mackay. Maurits, Jikke en Jean-Baptiste, pianist en zanger/es maken er zo een unieke opera van. Waar Rudy dit ondersteund door geluidsversterking doet, zingen de artiesten zonder. In samenzang maar ook solo rollen de muzikale stukken uit hun keel. Het verhaal waar ik bij ben geweest, speelt zich af op de manege. Op hilarische wijze krijgt het publiek een unieke opera voorgeschoteld. Dat het concept deze avond in de smaak is gevallen, blijkt als de artiesten met een staande ovatie worden beloond.
Dan gaan we naar de derde locatie. De thuisbasis van de jubilerende harmonie. Hier treden de Máxima’s op. Dit keer met een uitgebreide kopersectie en Will Keeris, de beste gitarist van Schipluiden. Dat het sfeermakers zijn, is algemeen bekend. Het ‘Máxima’s gevraagd, feest geslaagd’, druipt er ook dit keer weer van af. Petto Koop vertelt het verhaal, de muzikanten van de Máxima’s ondersteunen.
Dit keer trouwt Schipluidense boer Rinus met de dochter van een Hoornse komkommertuinder, genaamd Marie. Op een hilarische wijze leest Petto zijn teksten, waarbij hij de interrupties vanuit het publiek steeds weet te pareren en beantwoorden. In het verhaal komen de nodige plaatselijke ‘helden’ voor, die op een schalkse wijze de revue passeren. Ook de verkwanseling van ‘t Harnas door er blokdozen te bouwen, kwam aan de orde. Een klucht die zijn weerga niet kent. De ene lach na de ander rolt door de zaal. Een feestje van de bovenste plank. Als afsluiting is er de speciale Schakel Midden-Delfland. Dat hebben ze met hun verhaal toch maar mooi gehaald.
Het was weer een ouderwets leuke avond. Herinneringen komen boven aan de Cult Royale afleveringen van jaren terug. Met dank aan de organisatoren.
En waarvoor ik ben ‘ingehuurd’, EHBO-en: ik heb de tas niet open hoeven maken, zelfs niet voor een pleistertje.
Verhalen & Blogs 