8 juni 2021. Na 15 maanden komt de MUS weer eens van zijn plek. De MUS staat voor MiddenDelflandse Uitgaans Shuttle, een vervoerproject in Midden-Delfland. Niet dat ons voertuig al die tijd heeft stil gestaan, af en toe werd er een testritje gereden. Maar nu mocht ie weer voor het eggie. Er waren geen ritten gepland, een mooie gelegenheid om onze nieuwe chauffeurs mee op pad te nemen. Dat heeft corona wel opgeleverd, nieuwe chauffeurs. En niet één of twee, maar negen nieuwe chauffeurs die het zien zitten om het vervoersproject De MUS een duwtje te geven. Vandaag ging dat van start. Ik mocht twee nieuwe chauffeurs de weg wijzen langs slimme paden, tussen paaltjes door en binnendoor ritjes.
Voor de ochtend heb ik een testrit met Peter. We hebben om tien uur afgesproken. Ruim op tijd zorg ik dat ik bij Akkerleven ben. Dat dacht Peter ook en om even voor tienen geven we elkaar een elleboogje. We staan buiten nog even wat te filosoferen om vlak daarna naar binnen te gaan. Binnen hangt een kluisje met de sleutels. Ik geef ‘m de code en sesam open u, het deurtje van de kluis opent. We halen er de nodige attributen uit en praten nog even in de hal.
In de hal staan twee dames, moeder en dochter. “We gaan vanaf vandaag weer rijden”, zeg ik tegen het tweetal. Ik ken hen van eerdere ritten. Altijd heel gezellig en in voor een lolletje. “Zin om mee te rijden”, vraag ik. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. “Hebben jullie geen andere ritten dan”, vraagt de dochter. Nee, die hebben we niet, geef ik hen te kennen. “Mag het een ritje naar de Hooiberg zijn”, vraagt de dochter, dan drinken we daar een kopje koffie. Wat leuk dat slaan we niet af. “Ja, op onze kosten, hé”, zegt de dochter. “Nou moeder is dat een verrassing of niet”, vraagt ze aan haar moeder. Moeder zit te glimmen in haar rolstoel. “Moet je dit niet even melden bij de coördinator”, vraagt Peter. Eigenlijk wel, voor de statistieken. Ik meld het bij de coördinator. Terwijl moeder nog even een sanitaire stop maakt, halen wij intussen de MUS op. Ik leg eerst de handelingen even uit voordat we vertrekken. Dan rijden we naar de voorkant van het zorgcentrum om de dames op te halen. Met een zetje hier en een duwtje daar hijsen we moeder achter in ons voertuig. Als de dames zitten is het zaak om de rolstoel goed stevig achterop te krijgen. Even later gaan we met twee vrolijke ‘meisjes’ op pad. Door de kern Schipluiden, het Hodenpijlsepad af langs de Tuinderij naar ‘t Woudt. Nadat we moeder hebben ‘uit’gehesen schuiven we aan een tafeltje voor een lekker bakkie. De dames kunnen er niet over uit dat dit mogelijk is. “Wat boffen we, hé mam?”
Na een goed half uurtje gaan we weer op pad, dat wil zeggen: Moeder wil nog even naar het graf van haar man. Hij ligt in ‘t Woudt begraven. Daar gaan we uiteraard in mee. Met de MUS kan immers alles. Het wordt wel een strijd tussen de wieltjes van de rolstoel en het grind dat hier ligt. Stevig kracht zetten om haar rolstoel door het grind te duwen. Dochterlief had haar moeder nooit op deze plek gekregen zonder onze hulp. Na een korte stop is het tijd om huiswaarts te gaan. Ik geef het stuur over aan mijn collega. Hij mag ons karretje en meerijders weer netjes thuis brengen. Zonder moeite stuurt Peter de MUS met twintig minuten weer terug naar de basis. Met een hartelijke groet en een fooitje worden we gedag gezegd. “Tot volgende week”, zegt de dochter, “zorgen jullie voor een leuk koffiehoekje”.
We zetten de MUS weer netjes op zijn plek terug. Gaan even op zoek naar attributen die er ook zouden moeten liggen, maar die zijn nergens meer te vinden. Een contactmomentje met de coördinator moet een oplossing geven. Tijd voor de boterham.
Om kwart voor één rijd ik wederom richting Akkerleven. Chauffeur of eigenlijk chauffeuse Ellen komt proefrijden. Zittend op het bankje van Akkerleven zie ik Ellen aan komen wandelen. Fiets aan de hand en zonnebril op het hoofd. “Ik ben Ellen”, zegt de vrouw die mijn richting op komt lopen. “En ik ben Aad”, geef ik aan. Ook wij geven elkaar een elleboogje. “Ik ken jou”, zegt Ellen. We hebben elkaar ooit eerder ontmoet bij Over de Dijk. Ik herinner me dat niet, maar dat is niet zo gek, met de toen vele bezoekers. Ook Ellen lijkt het leuk om mensen rond te rijden of naar een specifieke plek te rijden. Ik leg haar uit waar ze de sleutels kan vinden, hoe de MUS werkt en wat je zoal tegen kan komen. Dan gaan we. Geen meerijders dit keer. Richting zwembad. Daar geef ik het stuur over. Naar de kern Den Hoorn, rustig stuurt ze het karretje tussen de paaltjes door naar de Schoolstraat. De brug over en door. Via de Dijkshoornseweg, langs het Lint richting Ommedijk. Behendig manoeuvreert ze de MUS langs de paaltjes. Van daaruit terug naar Akkerleven. De MUS gaat weer aan de stroom, de papieren en sleutels in de kluis. Tijd voor een kopje koffie in de recreatiezaal van Akkerleven. Ook deze chauffeuse doet het super. Met een goed gevoel heb ik twee nieuwe vrijwilligers laten zien hoe e.e.a. werkt. Ik heb er alle vertrouwen in dat het een aanwinst is.
Ik laat de coördinator nog even weten wat ik van onze nieuwe chauffeurs vind. “Super, dankjewel, Aad”, is zijn antwoord. We gaan weer voor mooie en leuke ritten. Mobiliteit en een stukje vrijheid bieden aan onze passagiers/klanten. Het is zo leuk en zinvol om te doen.
De MUS is te boeken door een telefoontje naar George. U kunt de MUS reserveren via 06 2077 8370, graag tussen 09.00 en 11.00 uur of tussen 13.00 en 15.00 uur.
U kunt ook een berichtje sturen via mailadres: DeMus@ggz-delfland.nl
Indien de MUS al bezet is op het tijdstip dat u wilt reserveren, kunt u samen met de telefonist zoeken naar een oplossing.
De MUS rijdt op maandag t/m vrijdag tussen 09:00 en 17:00 uur.
Een prachtig mooi initiatief van Stichting Welzijn Midden-Delfland, GGZ-Delfland (DOEL), Pieter van Foreest en de gemeente Midden-Delfland. Maar ook niet te vergeten de vrijwilligers die zich vijf dagen per week beschikbaar stellen, ieder op het eigen dagdeel of -delen.
Verhalen & Blogs 