Vandaag fietsen we vanuit ons mooie vakantiehuisje aan de Oude Helderseweg te Alkmaar naar Noordbeemster. Via de app Fietsknoop heb ik een mooie route uitgezet. Langs vele kanalen, landerijen en door dorpjes, waar ik het bestaan niet van wist. Nou moet ik eerlijk zeggen, dat aardrijkskunde nooit mijn sterkste vak is geweest. Het is zo’n uur en tien minuten fietsen, zegt de app, uitgaande van een gemiddelde snelheid van 17 km per uur. Ik verbaas me daar wel over, want 25,7 km kan dus nooit met zo’n snelheid in die tijd. Maar goed de app zal het wel weten.
Om even 10 uur begint mijn lief al te jagen. “Laten we nou gaan. Ik ben liever een kwartier te vroeg dan een minuut te laat.” We hebben om 12:00 uur afgesproken met Marja van der Ende van Fietsen voor mijn eten. Mijn eigenwijzigheid zegt echter dat ik in deze mijn app meer vertrouw dan mijn lief. Stom natuurlijk. We zijn nog maar net onderweg als we merken dat we de verkeerde kant op gaan. D.w.z. ik volg de app, maar we hebben pal tegen wind. En dat is te merken. Terwijl de zon hoog aan de lucht een bijna zonnesteek veroorzaakt, blaast Jan de Wind langs de kanalen in onze giechel. We zouden onze ondersteuning wat kunnen verhogen, maar moeten straks ook terug en doordat we nieuwe fietsen hebben weten we nog niet wat onze maximale afstand is dat we kunnen rijden.
Noord-Holland geeft mij een ruimtelijk gevoel. De vele uitgestrekte landerijen mogen er zijn. De aardappelen, koolsoorten en mais groeit er weelderig. De graslanden liggen er soms bij als een biljartlaken. Wat een rust hier. Een boer is bezig om zijn mestput te legen. Hij injecteert zijn gras. Thuis zouden we zeggen: “er is vast regen op komst.” Hier maakt dat kennelijk niet uit. Boerderijen staan op honderden meters van elkaar af. Niks burengeluidsoverlast. Hier en daar is het de kant in schieten als een tractor ons tegemoet komt. Afnemen van de snelheid is er niet bij. Zie maar waar je blijft. Ach, zij zijn aan ’t werk, wij hebben vakantie.
De tijd tikt van lieverlee aardig naar 12:00 uur toe. Mijn vrouw heeft opnieuw gelijk, we hadden eerder moeten starten. We zijn er bijna als mijn telefoon gaat. “Hoi, met Marja, waar zijn jullie?” We staan op de Noorddijk bij nr. 14 geef ik aan. Dan zijn er nog 11 huizen te rijden.
In de verte staat Marja al met haar mobieltje in de aanslag. We worden filmend binnengehaald. Handen geven, even niet, een kus is al helemaal uitgesloten. We verontschuldigen ons dat we te laat zijn. “Is ook niks voor jullie”, zegt ze. Ik kruip in de schuldige rol. Het kan niet uitblijven. Dan feliciteer ik haar voor de nominatie Tour de Force. Een landelijk platform dat jaarlijks bij elkaar komt en een prijs weggeeft voor de meest innovatieve fietsinitiatieven 2020. Van de 14 inzenders zijn er nog drie over en daar behoort Fietsen voor mijn eten bij. Een prijs ter waarde van €10.000.
We wandelen met de fiets aan de hand naar beneden het boerenerf op bij kaasboerderij Rustenburg Een winkeltje dat het jaar 1900 moet uitstralen. Er is kaas, yoghurt, vlees, wijn, een lekker likeurtje, maar ook brood. Geitenboter maken ze niet. “Voor boter moet je verderop zijn”, zegt de winkeleigenaar. Als Marja vraagt of hij ook enkele stukjes vlees heeft. (Alles is per twee geseald), moet de geitenboer een ontkennend antwoord geven. “Dan vraagt u er toch gewoon iemand bij te eten”, zegt hij gekscherend. “Is dat een hint”, merk ik op. Dan vraagt de geitenboer of Marja mijn dochter is. We hebben wel altijd een dochter willen hebben, maar nee, zij is niet mijn dochter. Er worden de nodige boodschappen ingeslagen. Dan komt er een verhaal naar boven, waarbij de boerin vertelt dat je hier wel op moet passen voor het zadel van je fiets. Ze hebben namelijk een bok die zadels eet. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. We verlaten de winkel snel en krijgen het advies om naar een nog oudere boerderij te gaan. “Twee boeren die nog helemaal in 1900 leven”, zegt de eigenaar van boerderij Rustenburg. “Het leven is daar helemaal stil blijven staan.”
Het is intussen tijd om wat te gaan eten. We treffen het. Aan het water zit de uitspanning Les Deux Ponts. We kiezen een plekje in de schaduw. De schouders van beide dames kleuren al lekker, dus even wat verkoeling.
Als de kaart op tafel komt kiezen we voor een halftweetje, eigenlijk een twaalfuurtje, maar het is al half twee. Op het gemak lunchen we terwijl de bootjes langs ons heen varen. Er is nog nieuws over de website en de e-mailadressen. Een mooie gelegenheid om dit even te bespreken. In Alkmaar hebben we leuke fietssokken gezien in de ‘Marjakleuren’ blauw. We hebben er een paar van gekocht en overhandigen die aan haar. Marja op haar beurt trakteert ons op de lunch.
Na het afrekenen schieten we via Google Maps naar de overkant van de vaart. Intussen vertel ik Marja over de app Fietsenknoop. Dan komen we onderweg weer een Beemsterkaasautomaat tegen. De familie Roos zit aan de bruine boterham met….. kaas in de boomgaard te eten. Ik leg hen het fietsen voor mijn etenidee uit. Boer Tristan geeft graag zijn gegevens aan mij. Marja koopt nog een stukje kaas.
We stappen opnieuw op en rijden langs het kanaal verder, linksaf een bruggetje over om het kanaal te volgen. Bij nr. 68 stoppen we. We treffen een winkeldeur die nog net in zijn scharnieren hangt. Het gaaswerk dat er als versiering op is aangebracht is verroest. Wel is alles coronaproof, tenminste er hangen allerlei voorschriften. We lopen door een gangetje naar de winkel. Hier zou mijn grootmoeder kunnen leven, denk ik dan. Wanneer er gebeld is komt één van de vrijgezelle boeren naar de winkel. “Hallo”, zegt hij. Om vervolgens af te wachten of wij gaan praten. “Doe jij het woord”, zegt Marja. Dan vertel ik van het initiatief van Fietsen van voor mijn eten. “Oh”, zegt de man kort weg. “Heeft u een website”, vraag ik hem terwijl ik eigenlijk wel weet dat dit niet zo is. “Nee”, zegt de man. Marja valt me bij en vertelt verder over het initiatief. Het enige dat hij kan zeggen is “Oh.” De man is vrijgezel en zijn broer ook, had de man van de vorige boerderij gezegd. Vrijgezel, maar niet vrijgezellig. Ook hier neemt Marja haar boodschappen mee. Hij heeft boter en daar was het om te doen. Nadat alles is ingepakt mag Marja pinnen, dat dan weer wel.
Het is tijd om afscheid te nemen. Marja vertrekt op de app Fietsknoop naar Midwoud, wij gaan terug naar Alkmaar, onze standplaats voor een week. Ik kies voor een wat snellere route. Lekker voor de wind gaat het nu als een speer. Onderweg scoren we nog een ijsje. Bij Alkmaar hebben jongeren zich verzameld op de bruggen. Ze springen ervan af, terwijl de bootjes onder hen doorvaren. Er is bijna geen doorkomen aan bij een hele smalle brug. We krijgen de ruimte en fietsen verder terug. Nog even wat te eten halen voor vanavond.
Wanneer we de gebruikelijke route nemen over de Koedijkervlotbrug zijn we weer ‘thuis’. We hebben een heerlijke week gehad in een perfect huis, waar alles is. Vriendelijke en behulpzame mensen hebben het hier prima voor elkaar.
Verhalen & Blogs 