Het was druk op het dorp. Rond één uur hoorde ik een geluidswagen langs rijden. Sinterklaasmuziek klonk uit de boxen. Het aantal decibellen was hoog. We, Wilma en ik, besluiten om naar het dorp toe te lopen. Een traditie die we al volgen zolang als we in Schipluiden wonen.
Als we de wijk uit wandelen en op de Dorpsstraat uitkomen worden we zowat ondersteboven gereden door een karretje met daarop drie Pieten. Ik herken ze. Ik heb ooit met hen samengewerkt toen ik meeging als ouwe Piet. De chauffeur-Piet heeft een jubileum, vertelt hij. Voor de 25e keer doet hij mee. Ik gun hem een lintje.
Van lieverlee loopt het dorp vol. Van verschillende kanten krijg ik de vraag of ik niet mee moet doen. “Mijn tijd komt nog, later in de week”, geef ik als antwoord. Opnieuw komt er een karretje langs met Pieten. Voordeel als ze je kennen, je mond blijft niet leeg. Wederom een handje pepernoten. Ze zijn weer van een beste kwaliteit.
We kruipen wat dichter naar het water toe, als we de muziekboot aan horen komen. Voorop neef Richard. Hij heeft ons in de gaten en steekt onder het spelen zijn duim op. Op een sala-achtige manier spelen ze de ouderwetse Sinterklaasliedjes. De Knotwilgen, de muziekgroep die speelt, heeft er werk van gemaakt. Even verderop een klein stoombootje waarop Sinterklaas en een aantal Pieten. Een grote stoomboot zou niet passen in het dorp. Daarachter de pakjesboot met nog een aantal Zwarte Pieten. Zelfs een kale Piet en een Piet die een lichte krullenbol onder zijn pet heeft. Er wordt gezwaaid en gelachen naar de menigte langs de kant. Ik mis het enthousiasme bij de Pieten. Misschien is de volgorde van de boten daar debet aan. Iedereen volgt de Sint, deze boot vaart er dan voor pepernoot achteraan.
Als de valbrug wordt opgehaald verdwijnen de boten naar de andere kant van de brug en de overzijde van het water. Kennelijk heeft de aannemer die al enige tijd met de riolering bezig is, opdracht gekregen om wat rijplaten neer te leggen, zodat de Sint niet in een put verdwijnt. Tot gisteren lag de Singel nl. nog open. Langzaam aan lopen de mensen richting Oude Raadhuis, van waar Sinterklaas zal worden toegesproken. Met de Knotwilgen voorop probeert Sinterklaas door de menigte heen te wandelen. Er valt me iets op aan de Sint. Hij heeft zijn wenkbrauwen geschoren of is ze vergeten op te plakken. Iets klopt er niet.
Ik socialyse wat onderweg en spreek over mijn eigen activiteiten als Sint in de rest van de week en de week erop. Als ik aankom bij de Albert Heijn en van wat verderaf toekijk wat er plaatsvindt, valt me op dat Schipluiden helemaal niet zo vergrijsd is. Het barst van de kleine kinderen.
Sinterklaas en Burgemeester Arnoud staan op de trappen van het Oude Raadhuis een voordracht te doen. Ouders staan met elkaar te praten en luisteren niet. Ook ik heb er geen interesse in en hou me meer bezig met andere dorpsgenoten. Na 25 minuten zijn de twee vermoedelijk uit de discussie. De eerste kinderen vluchten naar de Dorpshoeve, waar het feestprogramma zal worden gevierd.
Als de kinderen en de Pieten, op één na, zijn vertrokken naar de Dorpshoeve, verdwijnt de Sint het Oude Raadhuis in. Ik vermoed om even een neutje te nemen/pakken.
Zo’n tien minuten later komt hij met de hoofdPiet naar buiten. Een paar kinderen die achter gebleven zijn op het plein, nemen de kans waar om met de Goedheiligman op de foto te gaan. Daarna wandelt ook hij met zijn trouwste knecht naar de Dorpshoeve. Hij groet ons en zwaait om even later de deur achter zich dicht te laten vallen.
In Schipluiden is de intocht zonder incidenten verlopen. Geen kleurprotesten, geen onlusten, dat zou ook niet mogelijk zijn geweest, want onze eigen Bromsnor was aanwezig met meer van zijn vrienden dan in andere jaren. Was men er op voorbereid, verwachten men wat? Wie zal het zeggen?
Een ding weet ik wel en dat heb ik uit de mond van de Sint gehoord: ‘Ik mag vanavond mijn schoen zetten’ en dat is niet tegen dovemansoren gezegd.
Verhalen & Blogs 