Op het moment dat het geen hosanna is bij de Tuinderij toont men karakter, een personeelsuitje gaat gewoon door. Men gaat niet bij de pakken neerzitten en neemt het voltallig personeel mee. Er is wel een aangepast programma, grote activiteiten mogen even niet bij de Tuinderij zelf, dus gaan we op schoolreis en ontmoeten we Sjors & Co. We gaan op toer door de residentie van ons koninklijk paar.
We zijn ruim op tijd. We, zijn een iets oudere medewerker dan ik die normaal alles wat kapot raakt weer herstelt en de schrijver van deze blog. Het verzamelen gebeurt bij de Tuinderij. Fietsen mogen niet meer in de stalling en zullen terwijl we weg zijn buiten moeten staan. We wandelen naar binnen waar de koffie reeds bruin is. Op de hoek van de tafel wordt bijgehouden wie er binnen is. Oudere medewerkers zoeken een stamtafel en kruipen bij elkaar. Ook de jongere generatie verzamelt zich in groepjes. Ik zie vele nieuwe gezichten en ook bekende. Namen onthouden echter is en blijft een probleem. Daar heeft men iets op gevonden, eenieder stelt zich voor en zegt wat hij/zij doet bij de Tuinderij. Niet gek dat ik als eerste mezelf mag voorstellen. De dubbele a van Aad zit nou eenmaal voor in het alfabet. Dan gaat het in een rap tempo. Sommige mompelen binnensmonds wie ze zijn en worden niet verstaan. Andere geven er een komische noot aan. Er vindt gelukkig geen examen plaats wie wie is, ik zou gegarandeerd zakken.
Nu is het de beurt aan een van de directieleden om te vertellen hoe de stand van zaken is rondom de aanpassingen, de gesprekken met de gemeente en de planning van herstart. Is er momenteel nieuws? Nee. En als er nieuws is dan krijgen de medewerkers dat als eerste te horen. Men roemt het enthousiasme en de aanwezigheid, dat stempelt de betrokkenheid.
Nog even is er gelegenheid om te toiletteren, de spanning zal hoog oplopen. Dan komen er twee bussen het terrein oprijden. Wat gaan we doen? Er wordt niets over verteld. Wanneer de bussen tot stilstand zijn gekomen wordt de groep gesplitst. Men maakt een mix van oudere en jongere medewerkers per bus. Alleen in de bus zitten de op leeftijd zijnde weer netjes bij elkaar en nemen de jongere het achterste deel van de bus in beslag. Nadat het hek is gesloten gaan we op weg richting A4.
We nemen de afslag Westland en rijden door richting Den Haag. Bij de Sportlaan staan twee al wat oudere mannen te wachten. Zij doen hun best om met ons mee te rijden en zijn onze gids voor vanmiddag. Wij krijgen Sjors van het duo Sjors & Co in de bus. Sjors & Co is het pseudoniem van rasorganisator Rob Andeweg en cabaretier Fred Zuiderwijk. Op humoristische wijze begroet Sjors het gezelschap en neemt ons mee op toer in Den Haag. Zijn Haagse tongval doet het lekker. Rad van tong vertelt hij tijdens de toer zijn eigen wijsheden over mensen die er wonen of die we onderweg tegen komen.
De toer voert ons door de prestigieuze Vogelwijk. “Hieâh waunt toch wel de wat beitere en gefogteneâhde Hagenaah”, zegt Sjors. Mensen die we onderweg tegenkomen moeten worden betoeterd door de buschauffeur. Waar naast gepensioneerde ambtenaren, schoolhoofden, trendy yups en artiesten wonen, mag het stilstaan bij huis van Ludo en Janine uit GTST niet ontbreken. “Ze zwaait”, zegt Sjors, “noâhmaal steik ze haah middelvingâh op.” De huizen in de Vogelwijk zijn ongelofelijk duur waardoor men vaak met een veel te hoge hypotheekdruk zit opgescheept.
Op humorvolle wijze legt Sjors de geheimen van deze wijk bloot. Bij de lus op de Laan van Poot is er een stop. De krat gaat open en er kan een biertje of ander drankje worden opengetrokken. Hier ook krijgen we een door Sjors & Co bedacht gedicht te horen dat aan de schrijver Simon Carmiggelt wordt toe’gedicht’. Simon draait zich om in zijn kist als hij het gedicht onder ogen krijgt.
Na een korte stop rijden we verder en schieten we richting Houtrust. Daar komen we een bronzen beeldje tegen met een vrouw op paard, “Ankie van Grunsven”, zegt onze gids, gekscherend.
Bij het Vredespaleis wederom een stop. Hier huist het Internationaal Gerechtshof en het Permanente Hof van Arbitrage. Sjors vertelt op serieuze wijze over het ontstaan en doel van deze plek. Hier sluit ook de tweede bus aan en wordt er een foto gemaakt.
We vertrekken naar de Indische buurt. Een rotonde die we tegenkomen wordt tot driemaal genomen. Zo rijden we al grappen makend met de bus door Den Haag om er uiteindelijk in de binnenstad uit te stappen.
Er volgt een wandeling langs gebouwen en als we dan met ons rug tegenover de Grand Café Haagse Bluf staan en kijken in het tegenover gelegen restaurant Het Gouden Hooft, vertelt Co dat de cast van Tarzan en Jane op het terras zit. Twee willekeurige mensen, die van niets weten, krijgen een hand van Sjors en een applaus van het luisterend publiek. En zo ben je ongewild ineens figurant in het door Sjors & Co vertelde verhaal.
Bij drie jonge, in oranje jassen gestoken gasten die er staan voor de Staatsloterij wordt even halt gehouden. Een van de medewandelaars mag aan het rad van fortuin draaien. Co bedenkt ter plaatse dat als het rad stil houdt op een visje de gehele groep een staatslot krijgt overhandigd. De verkopers schrikken hiervan maar lachen. Als het visje inderdaad voor komt krijgt niemand wat. “Altèd al gewetuh dat duh Staatsloteâhrè niet tuh veâhrtrouwen is”, zegt Co, waarna we snel doorlopen.
Als we achter de kerk staan krijgen we te horen hoe volgens onze gidsen Den Haag aan het “Groen en geil” zijn gekomen. Om dat ook te horen zou je de toer moeten lopen.
We wandelen verder en komen aan bij het Binnenhof. Ook hier weer smeuïge verhalen van onze grapjassen. Hier wordt ook het welbekende Haagse volkslied gezongen: ‘O, o, Den Haag’. O, o, Den Haag is een lied uit 1982 van Harry Klorkestein, een anagram van de in die jaren populaire Nederlandse band Klein Orkest in combinatie met de voornaam van de schrijver en zanger van het nummer, Harry Jekkers. Na een foto op de trap voor de Ridderzaal gaan we vervolgens richting het Catshuis en de Trêveszaal. Hier wordt een van de organisatoren naar voren gehaald en krijgt hij een persoonlijk berichtje te horen van Premier Mark Rutte. Voorlezend van zijn telefoon geeft Sjors aan, dat de premier hem graag de hand had willen drukken, maar dat hij op zondagmiddag ‘bè zèn moedâhr altèd soep met balle’ gaat eten.
De wandeling gaat vervolgens om de Hofvijver heen om even stil te staan bij Haagse Jantje, het meest geliefde beeldhouwwerk in Den Haag. Wijzend met zijn vingertje wijst hij je de richting naar de parlementsgebouwen van het Binnenhof. Jantje staat symbool voor het liedje ‘In Den Haag daar woont een graaf en zijn zoon heet Jantje’. Vervolgens steken we de weg over en luisteren naar het verhaal rondom het standbeeld van raadspensionaris Johan de Wit.
Het is van lieverlee tijd om een plaspauze in te lassen. Verschillende medewerkers schieten een café of restaurant in alwaar de blaas kan worden geledigd. Daarna wandelen we terug naar de bussen die bij de Torenstraat staan te wachten. Nog een laatste woordje van onze gids en dan zetten we hem weer af waar hij ook is ingestapt.
De laatste kilometers over de A4, richting Tuinderij. De heerlijke hapjes zijn inmiddels de bus rond gegaan. De sfeer is geweldig er wordt gelachen en er is enthousiasme.
Een leuke middag eindigt bij de Tuinderij. Nog even een dankwoord aan de organisatoren een hand of boks en de middag zit er op. Dankjewel voor een heerlijke middag en succes met de aanpassingen op locatie. Ik heb er alle vertrouwen in.
Verhalen & Blogs 