Onlangs was het zusje van een aangetrouwd nichtje jarig. Ze werd 16 jaar. Geen echte leeftijd waarbij je nog zit te wachten op van de oude knarren als ik zelf ben. Maar door een leuke uitnodiging van haar moeder voelde ik toch de plicht om even langs te gaan. Op de fiets richting Delft. Met een straffe tegenwind moet de elektrisch ondersteunde fiets op de de turbo stand.
Aangekomen op het feestadres word ik hartelijk ontvangen. De jarige job is niet in huis. “Even nog wat boodschapjes doen”, zegt haar moeder, “kan nooit lang duren.”
Intussen is de bel al een aantal keren gegaan en loopt de kamer al redelijk vol. Meer ouderen, mensen van mijn leeftijd, hebben ook de uitnodiging ontvangen en de moeite genomen om de jarige Jet te komen feliciteren. Het wordt waarachtig nog gezellig met al die oude knarren.
Even later komt ook het feestvarken binnen. Een mooie tas hangt over haar schouder. Het cadeautje van haar ouders. Een Taupe Roberto d’Angelo Schoudertas 1808. Juist die toevoeging 1808 maakte dat het DE tas is.
Het meisje wordt door de aanwezigen van harte gefeliciteerd met haar verjaardag. Sommige proberen het met drie zoenen, maar daar houdt vrouwlief niet van. Een hand is voldoende, vindt ze en dan ook nog op enige afstand.
Na de begroeting is het direct cadeau overhandiging, want ondanks dat je er niet op zit te wachten, als je er dan toch bent, is het inleveren geblazen. Het ene cadeau na het andere wordt geopend. Alles is ‘leuk’, ‘geinig’ en ‘wat lief’. Gemeend of niet gemeend, veel emotie zit er niet achter de woorden die worden gezegd.
Het wordt tijd voor een kopje koffie. Moeder zet de dubbele schoteltjes al vast op tafel terwijl Jet met de koffie kopjes komt. Als iedereen is voorzien komt de HEMA-doos op tafel. Daarin de zo overbekende HEMA-tompoucen.
Dan begint het feest pas echt. Die tompoucen zijn zo verrekte lastig te eten. Moet je eerst het kapje er afhalen, dan de pudding op eten en vervolgens dat droge onderstuk. Moet je het doen met mes en vork, terwijl er alleen een minuscuul vorkje op het schoteltje ligt. Lepel je eerst de pudding tussen de bodem en het geglazuurde bovendeksel af. Haal je eerst de bovenkant eraf en leg je deze onder de onderkant. Zodat je alle lagen in een keer bereikt. Ieder heeft er zo z’n eigen advies over.
Als de eerste hap genomen is, zie ik bij mijn buurman, opa van het jarige meisje, al dat er wat pudding tussen de twee deksels is uit gelopen. Ik zag al dat het fout zou gaan. Meneer pakte de tompouce tussen zijn twee knuisten en kneep er veel te hard in. De pudding die op de grond viel, schoof hij met zijn schoenen maar even in het vloerkleed alsof hij de pudding dood wilde trappen. Hij dacht dat niemand dat gezien had, maar een oplettende buur had dit in de gaten gehad. Na lang wrijven met de voeten, was de pudding één geworden met de kleur van de vloerbedekking. Al die tijd hield hij zijn schoen op de plek, zodat het voor de overige aanwezige onzichtbaar was en hield zijn kaken stijf op elkaar.
Wanneer het tegen de avond tijd wordt om afscheid te nemen, blijft mijn buurman lang op één plek staan. Hij laat iedereen aan zich voorbij komen en gaat als één van de laatste weg. Netjes als de moeder van de jarige is, loopt ze keurig mee naar de voordeur om uitgeleide te doen.
Op het moment dat moeder terug komt in de kamer valt haar de puddingvlek op. Gelukkig is het haar eigen vader die het stukje vloerbedekking heeft veranderd van tapijt in vetvlek.
Blijft toch altijd lastig zo’n tompouce. Doe mij maar een moorkop, dat eet toch vele malen makkelijker. Wat vind jij? 
Verhalen & Blogs 